Lima, COP 20: Podsumowanie

Mimo, że minister Pulgar Vidal oraz Christiana Figueres sekretarz UNFCCC przedstawiają minione negocjacje jako sukces, obiektywnie należy stwierdzić, że ich rezultat jest rozczarowujący.

Tegoroczne negocjacje w Limie zakończyły się z ponad 31 godzinnym opóźnieniem, nad ranem w niedziele. W sobotę negocjacje były kilkakrotnie przekładane, a przedstawiciele państw dyskutowali nad ostateczna treścią dokumentu za zamkniętymi drzwiami. Po wielu godzinach oczekiwania w niedziele około 2:30 peruwiański minister środowiska Manuel Pulgar Vidal, zaskoczył wszystkich zebranych w sakli konferencyjnej Lima ogłaszając, że jeżeli nie ma żadnych sprzeciwów to on przyjmuje ostateczny tekst dokumentu i uważa negocjacje za zakończone. Mimo, że minister Pulgar Vidal oraz Christiana Figueres sekretarz UNFCCC przedstawiają minione negocjacje jako sukces, obiektywnie należy stwierdzić, że ich rezultat jest rozczarowujący.

W Limie politycy podjęli następujące decyzje:

1. Przyszłe zamierzone zobowiązania redukcyjne (INDCs)
   
   Do końca marca państwa muszą ogłosić wysokość swoich celów redukcyjnych . Państwa nie będą mogły wycofać się ze swoich zobowiązań ani ich zmniejszyć. Państwa nie przeprowadzą jednak przed konferencją klimatyczną w Paryżu oceny swoich zobowiązań, dokona tego ONZ, który przedstawi zbiorczy raport pokazujący czy dotychczasowe zobowiązania wszystkich krajów są wystarczające do ograniczenia wzrostu średniej globalnej temperatury na poziomie 2^oC.
    
2. Zielony Fundusz Klimatyczny (Green Climate Fund)
   
   Przez ostatnie miesiące państwom rozwijającym się udało się zebrać kwotę przekraczającą 10 mld dol. Jednak w Limie nie przedstawiono planu, który miałby nakreślić sposób w jaki państwa chcą zebrać brakujące prawie 90mld dol. Był to element szczególnie krytykowany przez państwa rozwijające się i te najbardziej narażone na negatywne skutki zmian klimatu.
    
3. Ograniczenie emisji CO₂ do 2020 roku
   
   Państwa nie ustaliły szczegółów dotyczących ograniczenia emisji szkodliwych gazów do roku 2020. Luka emisyjna wciąż jest otwarta, tak jak dyskusja nad tym, czy kolejny okres zobowiązań redukcyjnych będzie podpisany na 5 czy 10 lat,
    
4. Koszty zniszczeń i strat spowodowanych przez zmiany klimatu (Loss and Damage)
   
   Mimo, że w trakcie negocjacji kolejny tajfun pustoszył Filipiny, państwa nie doszły do porozumienia dotyczącego szczegółów kosztów zniszczeń i strat spowodowanych zmianami klimatub. Dla Loss and Damage znalazło się jednak miejsce w preambule dokumentu kończącego negocjacje w ramach COP20.

Z pozytywów:

1. Ograniczenie emisji po roku 2020
   
   Państwa zobowiązały się do stopniowego ograniczania emisji CO2 do 2050 roku, tak aby umożliwić transformację światowej gospodarki w kierunku gospodarki nisko- emisyjnej.
    
2. Marsz klimatyczny w Limie
   
   Ulicami Limy przeszło w ramach pokojowej demonstracji ponad 15 tysięcy osób, aby zademonstrować swoje poparcie dla ambitnych celów redukcyjnych i oczekiwanie na podpisanie nowego porozumienia klimatycznego.
    
3. Głos biskupów
   
   Katoliccy biskupi nawoływali do dekarbonizacji światowej gospodarki i ochrony ludzi mieszkających w najbardziej narażonych na zmiany klimatu miejscach.

Powyższe podsumowanie pokazuje, ze mimo iż podjęte decyzje są pozytywne, to ewidentnie brakuje im szczegółów dotyczących sposobu ich realizacji, implementacji czy egzekwowania zobowiązań. Politycy nie wykorzystali sprzyjającej atmosfery wydarzeń poprzedzających szczyt klimatyczny w Limie i pozostawili najważniejsze decyzje na przyszły rok. Nad szczegółami państwa będą pracować na sesjach roboczych w Genewie i w Bonn, aby na koniec roku w Paryżu móc podpisać nowe porozumienie klimatyczne, które będzie obowiązywało od 2020 roku. Swoimi miałkimi decyzjami politycy pokazali również, że nie słuchają głosu swoich obywateli, którzy wyrażają jawną troskę o zmiany klimatyczne i żądają ambitnego porozumienia dotyczącego redukcji emisji CO2. W Paryżu politycy będą musieli pracować dużo ciężej niż w Limie, aby osiągnąć to, czego oczekuje społeczeństwo i wymaga nauka.

autor: Paulina Szabat