O maszynie, która może zrewolucjonizować sposób korzystania z energii

Od ponad 60 lat naukowcy marzyli o czystym, niewyczerpanym źródłe energii w postaci fuzji jądrowej.

I tylko marzyli.

Ale dzięki staraniom Instytutu Fizyki Plazmy Maxa Plancka, eksperci nadzieję, że się to wkrótce zmieni.

W ubiegłym roku, po 1,1 mln godzinach konstrukcyjnych, Instytut zakończył największą w swoim rodzaju na świecie maszynę fuzji jądrowej, zwaną stellaratorem.

Maszyna, która ma średnicę 52 stóp (ok. 16 m), jest nazywany W7-X.

Po ponad roku badań, inżynierowie gotowi są odpalić maszynę kosztującą 1,1 miliardów dolarów po raz pierwszy. Może się to zdarzyć jeszcze przed końcem tego miesiąca.

Czarny koń wśród reaktorów jądrowych

Znane w społeczności fizyków plazmy jako "czarne konie" wśród reaktorów wykorzystujących syntezę jądrową, stellaratory są bardzo trudne do zbudowania.

Od 2003 do 2007 roku, kiedy trwała faza projektowania, wystapiły poważne komplikacje konstrukcyjne - w tym czasie wycofał się jeden z jego zakontraktowanych producentów - niemal anulowano całe przedsięwzięcie.

Podjęto nieliczne próby zbydowania stelleratorów, niewiele z nich zakończono.

Dla porównania, bardziej popularny kuzyn stellaratora, zwany tokamakiem, ma szersze zastosowanie. NA całym świecie działa ponad trzy tuziny tokamaków, a ponad 200 zostało zbudowane w całej historii. Maszyny te są prostsze w budowie i w przeszłości uważano, że dadzą lepsze wyniki jako reaktory jądrowe, niż stellaratory.

Ale tokamaki mają dużą wadę, na którą W7-X jest podobno odporny, co sprawia, że najnowsza niemiecka maszyna może odwrócić kartę.