Wymagania dotyczące jakości powietrza w pomieszczeniach można podzielić na dwie grupy, za względu na:
ochronę zdrowia,
komfort użytkowania pomieszczeń.
Kryterium ochrony zdrowia stosowane jest do określania jakości powietrza głównie w środowisku pracy. Według tego kryterium ustala się najwyższe dopuszczalne stężenie związków chemicznych w powietrzu wewnętrznym w miejscu pracy, przy czym zakłada się, że oddziaływanie na pracownika stężeń określonego zanieczyszczenia nie powinno powodować w ciągu całego czasu jego pracy oraz przez okres aktywności zawodowej ujemnych zmian w jego zdrowiu oraz w stanie zdrowia jego przyszłych potomków. W Polsce dopuszczalne maksymalne stężenie substancji chemicznych w zależności od czasu narażenia na nie określone zostały w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 29 lipca 2002 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy .
W budynkach mieszkalnych i użyteczności publicznej stosowanie kryterium zdrowia przy ustalaniu strumienia powietrza wentylacyjnego jest praktycznie niemożliwminimalnego strumienia powietrza wentylacyjnego przypadającego na osobę,
Zapewnienie świeżego powietrza niezbędnego dla zdrowia człowieka wynosi 10m3/h ale jest to wymiana zbyt mała, ze względu na koniczność odprowadzenia zapachów oraz wilgoci. Przyjęto zatem że minimalna wymiana powietrza będzie wynosić 20 m3/h. e, korzysta się więc z kryterium komfortu i związanych z nim procedur ustalania intensywności wentylacji. Jakość powietrza wentylacyjnego określa się na podstawie:
Zapewnienie świeżego powietrza niezbędnego dla zdrowia człowieka wynosi 10m3/h ale jest to wymiana zbyt mała, ze względu na koniczność odprowadzenia zapachów oraz wilgoci. Przyjęto zatem że minimalna wymiana powietrza będzie wynosić 20 m3/h.