Ekonomicznie uzasadniona grubość izolacji cieplnej

W praktyce projektowej przyjmuje się taką grubość izolacji cieplnej, która spełnia minimalne wymagania obowiązujących przepisów.
Podstawowe wymagania narzucają jednak konieczność racjonalizacji zużycia energii, co w konsekwencji wymaga dokonania optymalizacji. Obecnie stosowane są dwie metody optymalizacji: na podstawie wskaźnika SPBT lub NPV. Prosty czas zwrotu SPBT (Simple Pay Back Time) oblicza się za pomocą wzoru:
[ lata]
gdzie:
N – nakłady inwestycyjne,
O – oszczędności.
Metoda ta nie uwzględnia wzrostu cen nośników energii ani utraty wartości pieniądza w czasie.
Wskaźnik NPV (Net Present Value) określający wartość bieżącą netto pozwala określić korzyści z realizacji inwestycji w badanym okresie. Ogólny wzór na obliczenie wartości NPV jest następujący [4]:

w którym:
I0 – nakład inwestycyjny,
n – zakładana liczba lat korzystania z efektów inwestycji,
E0 – korzyść z realizacji inwestycji w cenach roku realizacji,
r – stopa dyskontowa,
s – stopa wzrostu kosztu ogrzewania ponad stopę spadku wartości pieniądza w czasie.
Stopa dyskontowa uwzględnia spadek wartości pieniądza w czasie i sprowadza oszczędności w przyszłych latach do wartości pieniądza w roku bazowym (Tab. 15.1.)

Na podstawie przeprowadzonych analiz można wywnioskować, że optymalna izolacja termiczna jest zależna od ceny ciepła. Im ciepło jest tańsze tym izolacyjność cieplna ścian może być mniejsza. Nie jest ekonomicznie uzasadnione wprowadzanie przegród o lepszej izolacyjności termicznej.