Wersja PDF (do druku) Wersja PDF
(do druku)
Poprzednia stronaPoprzedni podrozdział Następny podrozdziałNastępna strona

Problematyka ochrony środowiska w praktyce planistycznej Wrocławia

Problematyka ochrony środowiska przyrodniczo-kulturowego w planach przestrzennego zagospodarowania Wrocławia, podobnie jak i w innych miastach Polski, rozważana jest w dwóch podstawowych relacjach:

W zależności, które z elementów przeważają w tych relacjach, można mówić o ochronie środowiska w ujęciu konserwatorskim lub ekologicznym (Wojtyszyn 1997, s. 33-34) .

Pierwsze ujęcie problematyki ochrony środowiska w praktyce planistycznej, ale o podejściu technokratycznym, dominowało do lat osiemdziesiątych ub. wieku, kiedy to całą przyrodę i dobra kultury traktowano poprzez pryzmat ich przydatności. Przykładem z tamtego okresu są takie działania w przestrzennej gospodarce władz miasta, np. jak:

Rozwijające się obecnie podejście ekologiczne w gospodarce przestrzennej miasta zakłada harmonijny i racjonalny sposób zaspokajania potrzeb człowieka, nie kolidujący z godziwymi warunkami przetrwania wszystkich pozaludzkich form życia. W myśl tej koncepcji ekologicznej, użytkowanie walorów przyrodniczych odbywać się tylko może w granicach odporności środowiska.

Już ponad pół wieku minęło od czasu, gdy zburzony podczas wojny w 70% Wrocław "wszedł na deski" polskich architektów, urbanistów i planistów przestrzennych. W oderwaniu od przeszłości, ulegając wymogom ideologicznym, ograniczeniom gospodarczym i technologicznym, a także trendom światowym, planowanie przestrzenne i architektura Wrocławia przechodziły kolejne fazy ewolucji. Działalność planistyczna okresu centralnego planowania i zarządzania krajem według D. Przyłęckiej (1995, s. 3-4) obejmowała pięć następujących przedziałów czasowych (z tym, że ostatni dotyczył już wczesnego okresu transformacji ustrojowej, przed zmianą ustawy o planowaniu przestrzennym):

  1. 1945-49 - opracowanie pierwszego po wojnie Generalnego Planu Zagospodarowania Wrocławia, formułującego strategiczne decyzje przestrzenne, dotyczące:
  2. 1950-61 - opracowanie, w oparciu o pogłębione rozpoznanie terenu i problemów miasta, elaboratu kolejnego planu ogólnego Wrocławia, obejmującego plan perspektywiczny oraz plany etapowe I i II fazy, stanowiące odtąd:
  3. 1962-75 - aktualizacja planu ogólnego dążąca do krystalizacji funkcjonalno-przestrzennej struktury miasta w powiązaniu z aglomeracją miejską, na podstawie pogłębionych opracowań w zakresie:
  4. 1976-88 - aktualizacja planu ogólnego Wrocławia na podstawie przeprowadzonych analiz dotychczasowego przebiegu realizacji planu i usytuowania gospodarczego miasta w regionie (po zmianie administracyjnej), poprzedzona:
  5. 1989-94 - próby rozwiązań organizacyjnych i metodycznych planowania przestrzennego Wrocławia w nowych uwarunkowaniach społeczno-gospodarczych, w sytuacji załamania się struktur i ciągłości procesów kompleksowego planowania przestrzennego miasta.

Wejście w życie z dniem 1 stycznia 1995 r. zasadniczo odmiennej ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym spowodowało definitywne zerwanie z procedurami obowiązującymi w poprzednim okresie. Podstawowe założenia nowej ustawy wniosły do działalności planistycznej ograniczenie roli i wpływu centralnego planowania, poszanowanie prawa własności, upodmiotowienia obywateli i społeczności lokalnych oraz wymóg stosowania zasad rozwoju "zrównoważonego". W okresie od 1995 do końca 2002 roku uchwalono, zgodnie z nową ustawą, "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Wrocław" (opracowane pod kierunkiem prof. dr. hab. inż. arch. Tadeusza Zipsera)18 oraz 52 miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego pod inwestycje dla różnej wielkości obszarów we Wrocławiu. "Studium.. ." według nowej ustawy ma, od strony praktycznej, tylko charakter dokumentu informacyjnego o zadaniach własnych gminy na całym jej obszarze. Natomiast miejscowy plan stanowi prawny przepis gminy obowiązujący wszystkich w jej obrębie. Zarówno na miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jak i na decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu planowanych przedsięwzięć, zgodnie z prawodawstwem Unii Europejskiej, nowa ustawa "Prawo ochrony środowiska" nakłada obowiązek przeprowadzania postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko według osobnych procedur, odpowiednio do stopnia szkodliwości inwestycyjnych przekształceń przestrzennych dla środowiska i zdrowia człowieka.

Niestety, z praktyki planistycznej wynika, że w ramach nowej ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym trudno jest zagwarantować miastu kompleksowo skoordynowaną ochronę, wzmocnienie i wzbogacenie środowiska przyrodniczokulturowego jego struktury, gdyż miejscowe plany, stanowiące prawo gminne, obejmują zwykle małe obszary. Takie rozdrobnienie planowania występuje we wszystkich miastach o podobnej wielkości, jak Wrocław. Klasycznym tego przykładem jest przeforsowanie, w związku z trudną sytuacją gospodarki odpadami miasta, uchwały miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zakładu utylizacji i składowiska odpadów na osiedlu Janówek, w bezpośrednim sąsiedztwie wałów przeciwpowodziowych Odry, w obrębie strategicznego dla miasta, północno-zachodniego klina układu zieleni Wrocławia. Stało się to pomimo silnych sprzeciwów ze strony organizacji ekologicznych i mieszkańców tego rejonu. Na szczęście istnieją jeszcze do wykorzystania inne możliwości poprawy tej sytuacji od strony ustawowych zabezpieczeń prawnych dla kompleksowej ochrony przyrodniczych i kulturowych walorów miasta. Być może, że do kontrowersyjnej lokalizacji w wyżej przytoczonym przykładzie nie doszłoby, gdyby w obrębie Wrocławia silnie przekształcony kulturowo pas terenu doliny Odry podlegał formom ochrony, jakie stwarza ustawa "O ochronie dóbr kultury i muzeach"19. Silnym również wsparciem przy tworzeniu prawnych form ochrony dla większych obszarów może być ustawa "O ochronie przyrody". Dzięki właśnie tej ustawie było możliwe objęcie kompleksową ochroną jednego z cenniejszych pod względem przyrodniczym i kulturowym obszarów miasta. Jest nim część Śródmieścia Wrocławia, leżąca po wschodniej stronie miejskiego pierścienia osiedli-ogrodów, w której znajdują się: Park Szczytnicki z Ogrodem Japońskim, Zespół Hali Ludowej i Stadionu Olimpijskiego, kąpielisko "Morskie Oko" i Miejski Ogród Zoologiczny oraz modernistyczne osiedla-ogrody z promenadami nadodrzańskimi. Za podstawę tworzonego etapami, w drodze kolejnych uchwał Rady Miejskiej Wrocławia, Szczytnickiego Zespołu Przyrodniczo-Krajobrazowego (SZPK)20, posłużyło wykonane wcześniej z inicjatywy władz miasta planistyczne opracowanie "Studium granic Szczytnickiego Zespołu Przyrodniczo-Krajobrazowego". Obecnie, z uwagi na obligatoryjny wymóg ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, cała uwaga i znaczne środki finansowe miasta są skupione na opracowywanych dla SZPK miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Ponieważ w sprawie przystąpienia do ich sporządzania zaistniała, ze względu na specyfikę procedur ustawowych, konieczność uchwalenia, że będą wykonywane dla 17 fragmentów całego obszaru SZPK, a który stanowi 3, 8% powierzchni miasta, prace planistyczne na tych małych obszarach podejmowane są sukcesywnie, w tempie odpowiadającym możliwościom ich prowadzenia. Równolegle na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, Zakład Kształtowania Środowiska prowadzi temat badawczy, poświęcony standardom urbanistycznym dla zespołów przyrodniczo-krajobrazowych w obrębie miast - na przykładzie SZPK. Należy dodać, że szczególną rolę standardom jakości środowiska, mających charakter norm technicznych, w realizacji ochrony zasobów środowiska, w drodze aktu prawa miejscowego, nadaje ustawa "Prawo ochrony środowiska", która określa procedury w celu doprowadzenia do przestrzegania tych standardów poprzez ich określenie, kontrolę ich osiągania i działań służących ich nie przekraczaniu lub przywracaniu (red. Jendrośka 2001, s. 346-356). Niezależnie od opracowywanych w sposób obiektywny ocen jakości środowiska, istotny wpływ na kształtowanie współczesnego miasta wywiera subiektywna hierarchia wartości elementów jego struktury, powstająca w świadomości społeczności miejskich.

Najistotniejsze walory w opinii mieszkańców miast, które zaważyły na sposobie tworzenia rozmaitych wizji układów przyszłej urbanizacji i nie straciły do tej pory na aktualności, to m.in.:

Warto w tym miejscu przytoczyć niektóre wyniki empirycznych badań społecznej oceny walorów przestrzennych i jakości życia we Wrocławiu, wykonanych w Katedrze Planowania Przestrzennego Wydziału (rys. 4 miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego) Architektury Politechniki Wrocławskiej, pod kątem ich wykorzystania dla celów planistycznych. Badania przeprowadzone, zarówno wśród samych, zmotoryzowanych wrocławian (Barski 2000, s. 45-59), jak i wśród reprezentatywnej grupy ogółu dorosłych mieszkańców z 20 rejonów Wrocławia (Bagiński 2000B, s. 15-35) wykazały, że najpoważniejszymi uciążliwościami dokuczającymi mieszkańcom Wrocławia są kolejno:

Natomiast pod względem wyjątkowo dobrych warunków zamieszkania szczególnie cenione są przez zmotoryzowanych mieszkańców Wrocławia, jako: ciche, mocno zazielenione, dobrze skomunikowane i usytuowane niedaleko centrum miasta w pierścieniu międzywojennych osiedliogrodów, takie kolejno osiedla, jak: Borek, Biskupin, Sępolno, Ołtaszyn, Karłowice, Zalesie, Wojszyce, Grabiszynek czy Zacisze.

Nie da się ukryć, że w strukturze przestrzennej Wrocławia, w zakresie ochrony środowiska, jest wiele jeszcze do zrobienia na poziomie planowania przestrzennego i architektury. Obok tak wspaniałych miejsc, jak: Ostrów Tumski, Rynek z Ratuszem czy walory Zespołu Szczytnickiego, są miejsca bardzo trudne dla miasta, wymagające do ich rozwiązania, znacznego wysiłku, zarówno intelektualnego, jak i finansowego.

Rysunek 4. Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego we Wrocławiu opracowywane w latach 1998–2003
Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego we Wrocławiu opracowywane w latach 1998–2003 (źródło: Biuro Rozwoju Wrocławia)

W kierunkach polityki przestrzennej Wrocławia "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania.. ." przewiduje, poprzez uzupełnienie i rozwijanie prawidłowości związków przestrzennych w strukturze miasta, tworzenie "ławicowego" układu przemiennych, pasmowych obszarów osiedlowych i przemysłowo-usługowych wzdłuż kierunku północny zachód na południowy wschód. Wydłużony na osi wschód - zachód, w administracyjnych granicach, teren Wrocławia pomiędzy Leśnicą a Starym Miastem (koncentryczno-sektorowym obszarem centralnym, usytuowanym mimośrodowo w stosunku do całego układu) narzuca według "Studium.. ." okazję do ukształtowania policentrycznej struktury terenów miejskich, co z kolei stwarza potrzebę wykreowania dużego ośrodka usługowego dla upośledzonych pod tym względem zachodnich peryferii miasta.

W obecnych warunkach ustrojowo-gospodarczych Polski, gdy w planowaniu i gospodarce przestrzennej istotną rolę odgrywają teraz samorządność terytorialna, struktura własności i renta gruntowa, trudno jest w dłuższej perspektywie czasu narzucać miastu jakikolwiek model rozwoju, który nie będzie w zgodzie z ekologią. Miasta, które w sposób naturalny poddają się prawom koncentracji, dążą do układów koncentrycznych, chyba że uwarunkowania przyrodnicze (związane np. z położeniem geograficznym) deformują ich struktury na przykład w kierunku układu liniowego (np. Trójmiasto). Gdy zurbanizowana przestrzeń przekroczy rozmiary wielkiego miasta i zleje się z strukturą miast sąsiednich, przechodzi w układ policentryczny, tworząc na rozległych przestrzeniach, nierównomiernie rozlewające się struktury zabudowy o charakterze miejskim (np. konurbacja katowicka) .

Nieprzerwanie różnicująca się w sposób naturalny struktura władania przestrzenią zurbanizowaną przyczyniła się już w wielu miastach Europy do zniweczenia wcześniejszych prób poprawy ich kierunków rozwoju. Kierując się utylitarnymi przesłankami, szukano rozwiązań w wyidealizowanych, prośrodowiskowych koncepcjach uzdrowienia struktur miejskich, począwszy od układów liniowych, aż po dzisiaj odżywające pohoardowskie koncepcje satelitarnych miast-ogrodów (Wojtyszyn 2001, s. 28-34). Także koncepcja stworzenia, tak jak w przypadku Poznania (Ludwiczak 2001, s. 127-135), "miasta - zwartego - krótkich dróg", w sytuacji Wrocławia jest już niemożliwa.

Kolejne modele w planach rozwoju przestrzennego Wrocławia, pozostawiając ślad w postaci szczątkowych realizacji wzajemnie się przenikających, nie rozwiązały wielu kluczowych problemów związanych z funkcjonowaniem miasta - zwłaszcza komunikacyjnych. Na przykład w wyniku dużych zaległości inwestycyjnych, dotyczących rzecznych przepraw mostowych, zarówno w obrębie samego Wrocławia, jak i w regionie, wykształcone nieprawidłowo przebiegi ulic, wymuszają chwilowo, na osi wschód - zachód chaotyczny, spowolniony wzrost miasta, tworząc jego przejściowy układ policentryczny. Dodatkowo, w ten sposób uwidacznia się, oddziaływująca na przebieg rozwoju przestrzennego Wrocławia, siła uwarunkowań przyrodniczych, związana z układem rzecznym Odry (posiadającej aż 5 dopływów, nie licząc kanałów i innych urządzeń hydrotechnicznych), który nie uzyskał jeszcze w działaniach planistycznych i inwestycyjnych należytej rangi.

Na przytoczonych przykładach wyraźnie widać, jak w praktyce planistycznej Wrocławia zagadnienia prośrodowiskowe są silnie związane z dokonującą się nieustannie konfrontacją preferencji mieszkańców miasta z urbanistycznymi realiami ich urzeczywistniania. Dlatego też splot wynikających stąd dylematów, aby mógł być rozwiązywany z korzyścią dla środowiska, potrzebuje "ram" określanych na podstawie hierarchii wartości tegoż środowiska, a wymagających ochrony konserwatorskiej i ekologicznej, niezależnie od ich predyspozycji przestrzennych. Poprzez dobrze skonstruowane ustawodawstwo będą one w warunkach demokratycznej samorządności wspomagać praktycznie, a nie paraliżować działania, zarówno na etapie projektu jak i realizacji. Mają też do spełnienia rolę inspirującą w poszukiwaniu coraz lepszych rozwiązań funkcjonalno-przestrzennych i technologicznych, likwidujących pozornie "fundamentalne", wielorakie sprzeczności, jakie pojawiają się na przykład w relacji narastającego naporu ekstensywnej zabudowy na przestrzennie otwarte w zieleni przedmieścia w odniesieniu do kwestii osiągania tam oczekiwanego, wysokiego poziomu dostępności komunikacyjnej, a wszystko to, jak najmniejszym kosztem naturalnego środowiska człowieka.

Konkluzje Poprzednia stronaPoprzedni podrozdział Następny podrozdziałNastępna strona

Problematyka gospodarki przestrzennej Wrocławia w aspekcie konserwatorskiej i ekologicznej ochrony środowiska przyrodniczo-kulturowego miasta przedstawiona została na wybranych przykładach w ten sposób, by z jednej strony można było zapoznać się z negatywnymi i pozytywnymi zjawiskami, które występują w zachodzących procesach urbanizacji na tle przemian ustrojowogospodarczych w Polsce, z drugiej zaś - by można było wyrobić sobie pogląd, na ile ochrona środowiska miasta zależy od działań planistycznych i inwestycyjnych w ramach zmieniającego się ustawodawstwa, a w jakim stopniu od czynników subiektywnych, związanych z wzrastającą wolnością samorządową i obywatelską.

W wyniku istotnej luki w obowiązującym prawie polskim związanej z polityką gruntami, a także niskiej skuteczności w egzekwowaniu prawa, na co zwraca uwagę wielu znawców przedmiotu, dochodzi na dużą skalę wokół dużych miast, jak i też Wrocławia, do parcelacji gminnych terenów otwartych, niejednokrotnie cennych przyrodniczo i krajobrazowo. Można to uznać za popieranie chaosu przestrzennego, sprzecznego z ideą zrównoważonego rozwoju. Aby temu zapobiec, by o sposobie zagospodarowania terenu decydowały nie "własność" czy względy "polityczne", a jedynie zasady logiki i sztuki kształtowania przestrzeni, musi być bezwzględnie zawarte w tej sprawie międzysamorządowe porozumienie gmin tworzących metropolię wrocławską.

Do chwili usunięcia usterek legislacyjnych muszą być, w zakresie koordynacji działań międzygminnych, zagwarantowane w formie umów prawnych, kluczowe kwestie - szczególnie w zakresie systemowych elementów przestrzeni - w obrębie metropolii wrocławskiej, takie jak:

Summary Poprzednia stronaPoprzedni podrozdział Następny podrozdziałNastępna strona

Despite many difficulties resulting from political and historical conditions of previous political system a number of initiatives improving quality of life within the city ’s spatial development context was, nevertheless, achieved within the short space of system transformation period. Simultaneously, however, a number of new problems and more complicated tasks have occurred. Their realisation will demand both utilisation of existing experiences as well as of new and unorthodox approaches anticipating expectations of an average Wrocław citizen about city ’s spatial development -so that the end result could be more environmentally and human friendly.

Literatura

  1. Bagiński E., 2000A, Wokółmiejska przestrzeń Wrocławia, [w:] Wrocław i strefa przymiejska jako układ osadniczy (w interdyscyplinarnych badaniach planistów przestrzennych), red. E. Bagiński, Politechnika Wrocławska, Wrocław.
  2. Bagiński E., 2000B, Wrocław w faktach i oglądzie mieszkańców, [w:] Wrocław i strefa przymiejska jako układ osadniczy (w interdyscyplinarnych badaniach planistów przestrzennych), red. E. Bagiński, Politechnika Wrocławska, Wrocław.
  3. Barski J., 2000, Społeczna waloryzacja przestrzeni miasta Wrocławia, [w:] Wrocław i strefa przymiejska jako układ osadniczy (w interdyscyplinarnych badaniach planistów przestrzennych), red. E. Bagiński, Politechnika Wrocławska, Wrocław.
  4. Ciok S., Jakubowicz E., Łoboda J., 1998, Konkurencyjność i przekształcenia strukturalne aglomeracji wrocławskiej w okresie transformacji, Biuletyn PKZK - PAN, z. nr 182, Warszawa.
  5. Drapella-Hermansdorfer A., Masztalski R., Wojtyszyn B. z zespołem, 1995, Studium granic Szczytnickiego Zespołu Przyrodniczo-Krajobrazowego we Wrocławiu, Wydział Rolnictwa, Leśnictwa, Zieleni Miejskiej i Ochrony Środowiska U. M. Wrocławia, Wrocław.
  6. Gessler D. z zespołem, 1998, Studium Zagospodarowania Przestrzennego Województwa Wrocławskiego - luty 1998, Wojewódzka Pracownia Urbanistyczna we Wrocławiu, Wrocław.
  7. Gessler D., Rudzikowska-Chmiel A. z zespołem, 2002, Plan Zagospodarowania Przestrzennego Województwa Dolnośląskiego - lipiec 2002, Wojewódzka Pracownia Urbanistyczna we Wrocławiu, Wrocław.
  8. Haladyn K. 1997, Możliwości rozwoju terenów zieleni w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Wrocław, [w:] Sztuka ogrodów w krajobrazie miasta, Politechnika Wrocławska, Akademia Rolnicza, Wrocław.
  9. Jałowiecki B., 1999, Współczesne przekształcenia struktury osadniczej przestrzeni miejskiej, Biuletyn PKZK - PAN z. nr 186, Warszawa.
  10. Jendrośka J. (red.), 2001, Ustawa - Prawo ochrony środowiska. Komentarz, CPE, Wrocław.
  11. Kononowicz W., 1997, Wrocław. Kierunki rozwoju urbanistycznego w okresie międzywojennym, Wrocław.
  12. Kopta T., 2001, Wykorzystanie ładunków krytycznych w kreowaniu zrównoważonego rozwoju transportu, w: Kształtowanie przestrzeni zurbanizowanej w myśl zasad ekorozwoju, OD PKE, Wrocław.
  13. Ludwiczak I., 2001, Poznań a ład ekologiczny, [w:] Kształtowanie przestrzeni zurbanizowanej w myśl zasad ekorozwoju, OD PKE, Wrocław.
  14. Markowski T., 1998, Główne tendencje rozwoju i problemy strukturalne polskich metropolii w nowych warunkach ustrojowych, Biuletyn PKZK - PAN z. nr 182, Warszawa.
  15. Pęski W., 1999, Zarządzanie zrównoważonym rozwojem miast, Warszawa.
  16. Przyłęcka D., 1995, Refleksje nad ewolucją planowania przestrzennego we Wrocławiu w okresie 1945 - 1995, [w:] Terenowe aktualności oddziału wrocławskiego TUP, "Takt", nr 1/95.
  17. Uchwała Rady Miejskiej Wrocławia z dn. 05 czerwca 1998, W sprawie przyjęcia Zasad polityki ekologicznej Wrocławia, (Uchwała RMW nr L II/813/98), Wrocław.
  18. Urząd Statystyczny we Wrocławiu, 2000, Rocznik Statystyczny Wrocławia 2000, Tom I, II, Wrocław.
  19. Urząd Statystyczny we Wrocławiu, 2001, Rocznik Statystyczny Województwa Dolnośląskiego 2001, Tom I, II, Wrocław.
  20. Urząd Statystyczny we Wrocławiu, 2002, Wrocław. Sytuacja społeczno-gospodarcza. I-IV Kwartał 2001, Rok IX, nr 4, Wrocław.
  21. Walmsley J. D., Lewis G. J., 1997, Geografia człowieka. Podejście behawioralne, Warszawa.
  22. Williams M., 1979, The perception of the soil erosion in South Australia: a review, [w:] Natural Hazards in Australia, red. R. L. Heathcote ’a i B. G. Thomm, Australian Academy of Science, Canberra.
  23. Wojtyszyn B., 1997, Dostępność kompleksów parkowych a ich ochrona przyrodnicza w rejonie stref zainwestowania miejskiego, [w:] Sztuka ogrodów w krajobrazie miasta, Politechnika Wrocławska, Akademia Rolnicza, Wrocław.
  24. Wojtyszyn B., 2001, Ekologiczne interpretacje przestrzeni zurbanizowanej, [w:] Kształtowanie przestrzeni zurbanizowanej w myśl zasad ekorozwoju, OD PKE, Wrocław.
  25. Zipser T. z zespołem, 1996, Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Wrocław, Biuro Rozwoju Miasta U. M. Wrocławia, Politechnika Wrocławska, Wrocław.
  26. Zipser T., 2002, Koreferat do artykułu Bogusława Wojtyszyna pt. Gospodarka przestrzenna (na prawach rękopisu), Wrocław.
Zipser (2002, s. 3) pisze: "Warto przy tej okazji zwrócić uwagę na to, że ubytki te są właśnie, przypadkowo, chaotycznie rozmieszczone, że zakłóciły spójność struktury i obniżyły bezpieczeństwo, zwłaszcza w odniesieniu do ruchu pieszego. Dobrym przykładem jest porównanie ciągu Plac Grunwaldzki – Most Grunwaldzki – Plac Dominikański, przed wojną stanowiący szlak uliczny, dziś przerwany trudną do przebycia pustacją Placu Społecznego". Należy dodać że, zarówno węzeł, jak i trasa W-Z, polepszając warunki przejazdu w tym rejonie miasta (gdy nie zrealizowana jest do końca obwodnica śródmiejska i brak obwodnicy wokółmiejskiej) przyciągają do siebie znaczną część zmotoryzowanego ruchu tranzytowego i przejazdowego aglomeracji wrocławskiej, który docierając poprzez najgęściej zaludnione dzielnice w mieście, tj.: Stare Miasto (8973 M/km2), Śródmieście (8292 M/km2) i Krzyki (3050 M/km2), zwiększa w ich obrębie akumulację spalin i pyłów oraz podwyższa poziom hałasu i wibracji (Rocznik Statystyczny Wrocławia, 2000).
"Studium..." uchwalone zostało przez Radę Miejską Wrocławia w dn. 30 stycznia 1998 r.
Propozycja utworzenia we Wrocławiu Kulturowego Parku Odry była od 1992 r. przedstawiana w licznych publikacjach pracowników Zakładu Kształtowania Środowiska Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej – A. Drapellę-Hermansdorfer, P. Ogielskiego i autora tekstu, członków Koła Miejskiego we Wrocławiu, Okręgu Dolnośląskiego Polskiego Klubu Ekologicznego, wchodzących w skład Grupy BIOS.
Pierwsze 3 uchwały Rady Miejskiej Wrocławia w sprawie wprowadzenia ochrony indywidualnej części Śródmieścia Wrocławia pod nazwą "Szczytnicki Zespół Przyrodniczo-Krajobrazowy" dla fragmentów obszaru – "A, B i C", zostały podjęte w dn. 28 listopada 1997 r. Następnie, dn. 9 grudnia 1999 r. została podjęta kolejna uchwała odwołująca trzy poprzednie uchwały i wprowadzająca ochronę indywidualną dla całego obszaru SZPK, która weszła w życie z dn. 1 stycznia 2002 roku.
POPRZEDNIA STRONA GŁÓWNA PDF POCZĄTEK STRONY NASTĘPNA