Art. 2.
1. Ochrona przyrody, w rozumieniu ustawy, oznacza
zachowanie, właściwe wykorzystanie oraz odnawianie zasobów i
składników przyrody i jej składników,
a w szczególności: dziko występujących roślin i
zwierząt oraz kompleksów przyrodniczych i ekosystemów.
1) dziko występujących roślin lub zwierząt,
2) siedlisk
przyrodniczych,
3) siedlisk gatunków chronionych roślin lub zwierząt,
4)
zwierząt prowadzących wędrowny tryb życia,
5) roślin lub zwierząt, objętych
ochroną na podstawie odrębnych przepisów,
6) przyrody nieożywionej,
7)
krajobrazu.
2. Ochrona przyrody ma na celu:
1) utrzymanie procesów ekologicznych i
stabilności ekosystemów,
2) zachowanie różnorodności biologicznej gatunkowej,
3) zachowanie dziedzictwa
geologicznego,
4) zapewnienie ciągłości istnienia gatunków roślin lub zwierząt wraz z siedliskami poprzez utrzymywanie lub
przywracanie ich do właściwego stanu i
ekosystemów,
5) utrzymywanie lub przywracanie
do właściwego stanu siedlisk przyrodniczych, a także innych zasobów przyrody i
jej składników,
6) 5) kształtowanie
właściwych postaw człowieka wobec przyrody.6)
przywracanie do stanu właściwego zasobów i składników przyrody.
3. Ochrona przyrody jest częścią polityki ekologicznej
państwa.
Art. 3.
Ochrona przyrody jest obowiązkiem każdego obywatela,
organów administracji publicznej, a także jednostek organizacyjnych oraz osób
prawnych i fizycznych prowadzących działalność wpływającą na przyrodę.
Art. 4.
Cele ochrony przyrody są realizowane
przez:
1) uwzględnianie wymagań ochrony przyrody w polityce ekologicznej
państwa, programach ochrony środowiska i zrównoważonego rozwoju przyjmowanych
przez organy jednostek samorządu terytorialnego, strategiach rozwoju województw,
wojewódzkich i miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, studiach
uwarunkowań i kierunków rozwoju przestrzennego gmin,
2) obejmowanie zasobów
przyrody i jej składników formami ochrony przewidywanymi ustawą lub przepisami
szczególnymi,
3) opracowywanie i wykonywanie planów ochrony określonych w
ustawie obszarów objętych ochroną oraz programów ochrony gatunków i ich
siedlisk.1. Ustalenia zawarte w planie
ochrony, dotyczące obszaru poddanego ochronie, są wiążące przy sporządzaniu
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w skład którego wchodzi ten
obszar.
2. Ustalenia zawarte w rozporządzeniu wojewody, dotyczące
zagospodarowania obszaru poddanego ochronie, uwzglednia się w miejscowym planie
zagospodarowania przestrzennego, w skład którego wchodzi ten obszar.
3.
Przepis ust. 2 stosuje się do przedmiotów poddanych ochronie.
4. Jeżeli
miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obejmuje obszar poddany ochronie,
to koszt sporządzenia planu dla tego obszaru ponoszą, w częściach równych,
budżet państwa i budżet gminy.
Art. 5.
1. Popularyzowanie ochrony przyrody jest obowiązkiem
organów administracji publicznej, instytucji naukowych i oświatowych, a także
publicznych środków masowego przekazu.
2. Szkoły wszystkich stopni są obowiązane objąć programami nauczania zagadnienia ochrony przyrody.
Art. 7.
1. Minister właściwy do spraw
środowiska Minister Ochrony Środowiska, Zasobów
Naturalnych i Leśnictwa wykonuje zadania naczelnego organu
administracji państwowej w zakresie przyrody przy pomocy Głównego Konserwatora
Przyrody.
2. Głównego Konserwatora Przyrody powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów
na wniosek ministra właściwego do spraw
środowiska Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów
Naturalnych i Leśnictwa.
Art. 8.
1. Wojewoda wykonuje zadania organu administracji rządowej
w zakresie ochrony przyrody przy pomocy wojewódzkiego konserwatora przyrody.
2. Wojewódzkiego konserwatora przyrody powołuje i odwołuje wojewoda, po zasięgnięciu opinii wojewódzkiej komisji ochrony przyrody.
Art. 9.
Zadania i kompetencje wojewody z zakresu ochrony przyrody
na terenie parku narodowego wykonuje dyrektor tego parku.
Art. 10.
Organami opiniodawczo-doradczymi w zakresie ochrony
przyrody są:
1) Państwowa Rada Ochrony Przyrody, działająca przy ministrze właściwym do spraw środowiska Ministrze Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i
Leśnictwa,
2) wojewódzka komisja ochrony przyrody, działająca przy
wojewodzie,
3) rada naukowa parku
narodowego.
Art. 11.
1. Członków Państwowej Rady Ochrony Przyrody na kadencję trwającą 3 lata w liczbie 30 powołuje
minister właściwy do spraw środowiska spośród działających
na rzecz ochrony przyrody, przedstawicieli: Minister Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa spośród
przedstawicieli nauki i praktyki, działających na rzecz ochrony
przyrody.
1) nauki,
2) praktyki,
3)
organizacji społecznych.
2a. W ramach Państwowej Rady Ochrony Przyrody działają komisje problemowe, do których minister właściwy do spraw środowiska, na wniosek przewodniczącego Rady, może powołać także osoby spoza jej składu.
2. Państwowa Rada Ochrony Przyrody wybiera ze swego grona przewodniczącego i dwóch jego zastępców oraz uchwala regulamin.
3. W posiedzeniach Państwowej Rady Ochrony Przyrody bierze udział Główny Konserwator Przyrody.
4. Do zadań Państwowej Rady Ochrony Przyrody należy w szczególności:
1)
ocena stanu ochrony przyrody i wykorzystania obszarów chronionych do celów
naukowych,
2) opiniowanie projektów aktów prawnych dotyczących ochrony
przyrody,
3) przedstawianie wniosków i opinii w sprawach ochrony
przyrody,
4) opiniowanie programów badawczych w zakresie ochrony przyrody
oraz popularyzowanie ochrony przyrody.
5. Działalność Państwowej Rady Ochrony Przyrody i
komisji problemowych jest finansowana z budżetu Ministerstwa Ochrony Środowiska Zasobów
Naturalnych i Leśnictwa.
Art. 12.
1. Członków wojewódzkiej komisji ochrony przyrody na kadencję trwającą 3 lata w liczbie 20 powołuje
wojewoda spośród działających na rzecz ochrony przyrody,
przedstawicieli:
1) nauki,
2) praktyki,
3) sejmiku wojewódzkiego,
4)
organizacji społecznych,
5) organizacji gospodarczych.1) przedstawicieli nauki i praktyki działających na rzecz ochrony
przyrody,
2) przedstawicieli sejmiku województwa,
3) działaczy organizacji
społecznych i gospodarczych.
2. Wojewódzka komisja ochrony przyrody wybiera ze swego grona przewodniczącego i zastępcę oraz uchwala regulamin.
3. W posiedzeniach wojewódzkiej komisji ochrony przyrody bierze udział wojewódzki konserwator przyrody.
4. Do zadań wojewódzkiej komisji ochrony przyrody należy w
szczególności:
1) ocena stanu i potrzeb ochrony przyrody,
2)
przygotowywanie opinii i wniosków z zakresu ochrony przyrody,
3) opiniowanie
projektów aktów prawa miejscowego w zakresie
ochrony przyrody wydawanych przez wojewodę,
4) opiniowanie projektów
inwestycji i programów wpływających na system
obszarów chronionych, w tym regulacji rzek, melioracji bagien i dolin
rzecznych.
5. Działalność wojewódzkiej komisji ochrony przyrody jest finansowana z budżetu wojewody.
2. Obszary wymienione w ust.1 pkt 1-4 tworzą krajowy system obszarów chronionych. System ten stanowi układ przestrzenny wzajemnie uzupełniających się form ochrony przyrody, łączonych korytarzami ekologicznymi.
3. Poddanie pod ochronę przez tworzenie parków narodowych lub uznawanie za rezerwaty przyrody obszarów, które stanowią nieruchomości, nie będące własnością Skarbu Państwa, następuje za zgodą właściciela, a przy braku tej zgody w trybie wywłaszczenia za odszkodowaniem.
Art. 13a.
1. Dla obszarów objętych formami ochrony
określonymi w art. 13 ust. 1 pkt 1-3 sporządza się i realizuje plan
ochrony.
2. Projekt planu ochrony dla określonego obszaru sporządza organ
zarządzający albo sprawujący bezpośredni nadzór nad tym obszarem, w ciągu 5 lat
od dnia utworzenia parku narodowego, rezerwatu przyrody lub parku
krajobrazowego.
3. Projekt planu ochrony podlega zaopiniowaniu przez
zainteresowane jednostki samorządu terytorialnego, w terminie jednego miesiąca
od dnia jego przedłożenia. Niezłożenie opinii w przewidzianym terminie uznaje
się za brak uwag do projektu.
4. Ustalenia zawarte w planie ochrony są
wiążące dla miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i decyzji o
warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
5. Minister właściwy do
spraw środowiska w drodze rozporządzenia ustanawia plan ochrony dla obszarów
objętych formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 i art.
23 ust. 5.
6. Wojewoda, z zastrzeżeniem ust. 5, w drodze rozporządzenia,
ustanawia plan ochrony dla obszarów objętych formami ochrony przyrody, o których
mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2 i 3.
7. Ustanowienie planu ochrony
zobowiązuje właściwe gminy do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego dla obszaru objętego planem ochrony lub dokonania zmian w
obowiązującym planie miejscowym, w terminie jednego roku od dnia wejścia w życie
aktu ustanawiającego plan ochrony. Koszt sporządzenia lub zmiany planu
miejscowego obciąża budżet państwa.
8. Jeżeli rada gminy w przypadku, o
którym mowa w ust. 7, nie podejmie w wyznaczonym terminie uchwały o
przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,
wojewoda wzywa gminę do podjęcia takiej uchwały w terminie nie dłuższym niż dwa
miesiące, a po bezskutecznym upływie tego terminu sporządza plan w formie aktu
prawa miejscowego. Przyjęty w tym trybie miejscowy plan zagospodarowania
przestrzennego wywołuje takie skutki prawne, jak miejscowy plan zagospodarowania
przestrzennego uchwalony przez radę gminy.
9. Postanowienia ust. 6
stosuje się odpowiednio do ustaleń zawartych w aktach powołujących formy ochrony
przyrody określone w art. 13 ust. 1 pkt 4 i 6.
Art. 13b.
1. Plany ochrony dla parków narodowych, rezerwatów przyrody oraz
parków krajobrazowych, sporządza się na okres 20 lat, z uwzględnieniem:
1)
charakterystyki i diagnozy (oceny) stanu przyrody,
2) identyfikacji i oceny
zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych,
3) charakterystyki i oceny uwarunkowań
społecznych i gospodarczych,
4) analizy skuteczności dotychczasowych sposobów
ochrony,
5) charakterystyki i oceny stanu zagospodarowania
przestrzennego.
2. Plany ochrony dla parku narodowego oraz rezerwatu
przyrody zawierają w szczególności:
1) cele ochrony z uwzględnieniem
przyrodniczych i społecznych uwarunkowań ich realizacji,
2) obszary ochrony
ścisłej, częściowej i krajobrazowej,
3) program działań ochronnych na
obszarach ochrony ścisłej, częściowej i krajobrazowej,
4) sposoby eliminacji
lub minimalizacji zagrożeń dla przyrody,
5) obszary i sposoby ich
udostępniania dla celów naukowych, dydaktycznych, edukacyjnych, turystycznych i
rekreacyjnych,
6) ustalenia do miejscowych planów zagospodarowania
przestrzennego.
3. Plany ochrony dla parku krajobrazowego zawierają w
szczególności:
1) cele ochrony z uwzględnieniem przyrodniczych, społecznych i
gospodarczych uwarunkowań ich realizacji,
2) obszary działań
ochronnych,
3) zakres prac związanych z ochroną przyrody i kształtowaniem
krajobrazu obszarów wymienionych w pkt 2,
4) sposoby eliminacji lub
minimalizacji zagrożeń dla przyrody,
5) obszary i sposoby ich udostępniania
dla celów naukowych, dydaktycznych, edukacyjnych, turystycznych i rekreacyjnych
oraz dla innych form gospodarowania,
6) ustalenia do miejscowych planów
zagospodarowania przestrzennego.
4. Minister właściwy do spraw środowiska
określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady sporządzania projektu planu
ochrony dla:
1) parku narodowego,
2) rezerwatu przyrody,
3) parku
krajobrazowego,
uwzględniając formy ochrony przyrody, charakterystykę
ekosystemów oraz dopuszczalne sposoby gospodarczego korzystania z zasobów
przyrody w parkach krajobrazowych oraz kierując się potrzebą ochrony
różnorodności biologicznej.
5. Dla parków narodowych lub rezerwatów
przyrody, dla których nie sporządzono planów ochrony, organ sprawujący
bezpośredni nadzór sporządza projekt rocznych zadań ochronnych, ustanawianych w
drodze rozporządzenia przez właściwe organy. Zadania te obejmują:
1)
identyfikację i opis zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych oraz sposoby ich
eliminacji,
2) sposoby i zakres prowadzenia ochrony czynnej.
6. Plany
ochrony dla rezerwatów przyrody, o których mowa w art. 23 ust. 3 lub parków
krajobrazowych położonych na terenie dwu lub więcej województw, właściwi
wojewodowie ustanawiają, w porozumieniu, w drodze rozporządzeń.
Art. 14.
1. Park narodowy obejmuje obszar chroniony, wyróżniający
się szczególnymi wartościami naukowymi, przyrodniczymi, społecznymi, kulturowymi
i wychowawczymi, o powierzchni nie mniejszej niż 1000 ha, na którym ochronie
podlega całość przyrody oraz swoiste cechy krajobrazu.
2. Wszelkie działania na terenie parku narodowego przyporządkowane są ochronie przyrody i mają pierwszeństwo przed wszystkimi innymi działaniami.
3. Nadrzędnym celem parku narodowego jest poznanie, zachowanie całości systemów przyrodniczych danego terenu, wraz z warunkami ich funkcjonowania, oraz odtwarzanie zniekształconych i zanikłych ogniw rodzimej przyrody.
4. Na obszarach graniczących z parkiem narodowym
wyznacza się otulinę. Wokół parku narodowego
tworzy się strefę ochronną, zwaną otuliną, w której obowiązują zasady ochrony
środowiska zabezpieczające park narodowy przed szkodliwym oddziaływaniem
czynników zewnętrznych.
5. W otulinie, o której mowa w ust.4, może być utworzona strefa ochronna
zwierzyny. Obszar tej strefy zwierząt łownych, której obszar nie podlega włączeniu
w granice obwodów łowieckich. Strefę ochronną zwierzyny
ustanawia Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa,
określając sposoby gospodarowania zwierzyną na jej obszarze.
5a. Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze
rozporządzenia, ustanawia strefę ochronną zwierząt łownych, określa obszary
wchodzące w jej skład oraz szczegółowe zasady utrzymania właściwej liczebności i
struktury populacji poszczególnych gatunków zwierząt łownych. Minister właściwy
do spraw środowiska, wydając rozporządzenie, będzie kierował się potrzebą:
1)
ochrony zwierząt łownych w parkach narodowych,
2) stworzenia strefy
bezpieczeństwa dla zwierząt łownych wychodzących na żerowiska poza granice parku
narodowego,
3) utrzymania właściwej liczebności i struktury populacji
poszczególnych gatunków zwierząt łownych na obszarze parku narodowego w celu
zachowania równowagi przyrodniczej.
5b. Gospodarowanie zwierzętami łownymi w strefie, o której mowa w ust. 5 należy do zadań dyrektora parku narodowego.
6. Park narodowy jest udostępniany społeczeństwu na
warunkach określonych w planie ochrony. Warunki udostępniania parku narodowego
obejmują w szczególności czas oraz wyznaczone miejsca, w których możliwe jest
przebywanie ludzi. udostępniony do zwiedzania. Za
wstęp lub korzystanie z wartości przyrody parku narodowego, jego urządzeń, mogą
być pobierane opłaty. Zasady udostępniania parku i stawki opłat ustala dyrektor
parku narodowego.
6a. Za wstęp lub korzystanie z wartości przyrody parku narodowego, jego urządzeń i obiektów mogą być pobierane opłaty, których stawki ustala dyrektor parku narodowego. Stawka opłaty za wstęp do parku narodowego nie może przekroczyć 0,75% najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników, określonego na podstawie Kodeksu pracy. Opłaty są przeznaczane na utrzymanie infrastruktury turystycznej i edukacyjnej parku narodowego oraz inne zadania z zakresu ochrony przyrody.
7. Utworzenie parku narodowego, powiększenie lub
zmniejszenie jego obszaru, następuje w drodze rozporządzenia Rady
Ministrów, które określa: nazwę parku, obszary wchodzące w
jego skład i obszary tworzące otulinę parku oraz ograniczenia i zakazy
przewidziane w art.37 ust.1.
1) nazwę parku
narodowego,
2) jego obszar,
3) otulinę,
4) nieruchomości Skarbu Państwa
nie przechodzące w trwały zarząd parku narodowego,
5) zakazy właściwe dla
danego parku narodowego wybrane spośród wymienionych w art. 23a.
7a. Likwidacja parku narodowego może nastąpić w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, wyłącznie w razie bezpowrotnej utraty jego wartości przyrodniczych i kulturowych.
7b. Utworzenie, powiększenie, zmniejszenie lub likwidacja parku narodowego może nastąpić tylko po uzgodnieniu z właściwymi miejscowo organami zainteresowanych jednostek samorządu terytorialnego, na których obszarze działania planuje się powyższe zmiany, oraz po zaopiniowaniu, w terminie jednego miesiąca od dnia przedłożenia tych zmian, przez zainteresowane organizacje pozarządowe. Niezłożenie opinii w przewidzianym terminie uznaje się za brak uwag.
8. Minister właściwy do spraw środowiska nadaje statut
parku narodowego w drodze rozporządzenia, kierując się zasadami ochrony przyrody
na obszarze parku. Statut parku narodowego nadaje
Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.
9. 9. Projekty miejscowych planów zagospodarowania
przestrzennego w części dotyczącej parku narodowego i jego otuliny wymagają
uzgodnienia z dyrektorem parku narodowego. Dla
obszaru parku narodowego wraz z otuliną sporządza się plan ochrony. Plan ten
zatwierdzany jest przez Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i
Leśnictwa. Zawarte w planie ustalenia są wiążące przy sporządzaniu planów
zagospodarowania przestrzennego.
10. Nieruchomości stanowiące własność Skarbu
Państwa, z zastrzeżeniem ust. 7 pkt 4 i ust.
10a, położone w granicach parku narodowego, zostają oddane w trwały zarząd parku narodowego, na zasadach
określonych w przepisach o gospodarce nieruchomościami. przechodzą w zarząd parku. Rada Ministrów określa, w drodze
rozporządzenia, wyjątki od tej zasady.
10a. Administrowanie obszarami morskimi, wchodzącymi w skład parku narodowego, regulują odrębne przepisy.
11. Zmiana sposobu wykorzystania gruntu lub nieruchomości położonej w granicach parku narodowego wymaga zgody dyrektora parku narodowego. Dyrektorowi parku narodowego przysługuje prawo pierwszeństwa przy przejęciu w zarząd lub zakupie tej nieruchomości na rzecz parku narodowego.
12. Plany zagospodarowania przestrzennego dotyczące obszarów, w których skład wchodzi park narodowy wraz z otuliną, wymagają uzgodnienia z dyrektorem parku narodowego.
13. W parkach narodowych oraz w rezerwatach przyrody grunty objęte ochroną,
ścisłą, częściową lub krajobrazową, budynki i budowle
trwale z gruntem związane, służące bezpośrednio osiąganiu celów z zakresu
ochrony przyrody budynki oraz grunty pod budynkami
służące wykonywaniu zadań statutowych są zwolnione od podatków i
opłat określonych w innych ustawach, z wyjątkiem podatku leśnego obliczonego
według zasad określonych dla lasów ochronnych oraz podatku rolnego od gruntów
rolnych obliczonego według zasad określonych w odrębnych ustawach.
13a. Z tytułu zwolnienia z podatków i opłat, o których mowa w ust. 13 jednostkom samorządu terytorialnego przysługuje z budżetu państwa zwrot utraconych dochodów.
Art. 15.
Park narodowy jest państwową jednostką budżetową.
Art. 16.
1. Parkiem narodowym zarządza dyrektor parku
narodowego.
2. Dyrektora parku narodowego powołuje minister właściwy
do spraw środowiska i odwołuje Minister Ochrony
Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, po zasięgnięciu opinii
Państwowej Rady Ochrony Przyrody w ciągu 14 dni od dnia
wystąpienia o opinię.
2a. Minister właściwy do spraw środowiska odwołuje dyrektora parku narodowego po wyrażeniu opinii przez Państwową Radę Ochrony Przyrody w ciągu 14 dni od dnia wystąpienia o opinię, z wyjątkiem przypadków odwołania z przyczyn, o których mowa w art. 52 Kodeksu pracy.
3. Dyrektor parku narodowego reprezentuje Skarb Państwa w obrocie cywilnoprawnym w zakresie zarządzanego mienia i realizuje zadania określone w statucie, o którym mowa w art.14 ust.8.
4. Przy dyrektorze parku narodowego działa rada naukowa parku jako organ opiniodawczy i doradczy
dyrektora parku narodowego. Radę naukową parku powołuje
Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa określając jej
skład, zakres działania oraz czas trwania kadencji.
4a. Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze
zarządzenia powołuje radę parku narodowego spośród działających na rzecz ochrony
przyrody, przedstawicieli:
1) nauki,
2) praktyki,
3) właściwego
terytorialnie samorządu gminnego,
4) organizacji społecznych,
5)
organizacji gospodarczych na trzyletnią kadencję określając jej skład i zakres
działania.
5. Dyrektor parku narodowego wydaje, na podstawie
odrębnych przepisów, decyzje administracyjne szczegółowe zarządzenia w sprawach ochrony przyrody na
terenie parku narodowego. , w
tym również dotyczące redukcji zwierzyny.
6. Dyrektor parku narodowego ma prawo:
1) wnoszenia i popierania aktu
oskarżenia w postępowaniu uproszczonym w sprawach o przestępstwa z art. 290 i 291 199, 213 i 215
Kodeksu karnego, jeżeli przedmiotem przestępstwa jest drewno z parku
narodowego,
2) prowadzenia postępowania w sprawach o wykroczenia oraz udziału
w rozprawach przed kolegiami do spraw wykroczeń w charakterze oskarżyciela
publicznego i wnoszenia odwołań od postanowień i orzeczeń tych kolegiów w
sprawach zwalczania wykroczeń w zakresie ochrony przyrody.
7. Do wykonywania czynności, o których mowa w ust.6, dyrektor parku
narodowego może upoważnić funkcjonariusza Straży Parku.
8. Do dyrektora parku narodowego należą odpowiednio zadania i kompetencje określone w art. 5 ust. 2-4, art. 9 ust. 1 i 2, art. 10, art. 13 ust. 1 pkt 1-3, art. 13a, art. 14a ust. 1 i 2, art. 26 ust. 3 i 4, art. 30 ust. 1 pkt 10 i ust. 3 pkt 1 oraz art. 35 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. Nr 101, poz. 444, z 1992 r. Nr 21, poz. 85 i Nr 54, poz. 254, z 1994 r. Nr 1, poz. 3 i Nr 127, poz. 627, z 1995 r. Nr 147, poz. 713, z 1996 r. Nr 91, poz. 409 i z 1997 r. Nr 54, poz. 349).
Art. 17.
1. W parkach narodowych tworzy się Służbę Parków
Narodowych. Do Służby Parków Narodowych zalicza się pracowników zajmujących się
zarządzaniem parkami narodowymi, wykonywaniem ochrony przyrody, prowadzeniem
gospodarki rezerwatowej, wykonywaniem badań naukowych i działalnością
dydaktyczną, a także ochroną mienia parków narodowych oraz zwalczaniem
przestępstw i wykroczeń w zakresie ochrony przyrody.
2. Pracownicy parków narodowych stanowiący Służbę Parków Narodowych mają
prawo do:
1) bezpłatnego umundurowania,
2) bezpłatnego mieszkania, jeżeli
stanowisko oraz charakter pracy związane są z koniecznością zamieszkania w
miejscu jej wykonywania,
3) (uchylony).
2a. Bezpłatne mieszkanie, o którym mowa w ust. 2, przysługuje pracownikom
zatrudnionym na stanowiskach:
1) dyrektora parku,
2) zastępcy dyrektora
parku,
3) głównego księgowego,
4) głównego specjalisty do spraw ochrony
przyrody,
5) głównego specjalisty do spraw dydaktyki,
6) głównego
specjalisty do spraw udostępniania parku,
7) nadleśniczego,
8)
konserwatora obrębu ochronnego,
9) leśniczego,
10) konserwatora obwodu
ochronnego,
11) podleśniczego,
12) starszego strażnika,
13)
strażnika,
14) kierownika ośrodka hodowli zwierząt,
15) kierownika
szkółki,
16) komendanta Straży Parku,
17) zastępcy komendanta Straży
Parku,
18) dowódcy grupy terenowej Straży Parku,
19) starszego strażnika
Straży Parku,
20) strażnika Straży Parku.
2b. Przez bezpłatne mieszkanie należy rozumieć przydzielony przez park narodowy lokal mieszkalny w budynku wielomieszkaniowym lub wolnostojącym, o powierzchni nie mniejszej niż 50 m{2}, za który pracownik uprawniony nie płaci czynszu.
2c. W przypadku:
1) braku możliwości dostarczenia mieszkania przez park
narodowy uprawnionemu pracownikowi,
2) posiadania przez uprawnionego
pracownika lokalu mieszkalnego, który stanowi jego własność, wypłaca się
ekwiwalent za niewykorzystywanie bezpłatnego mieszkania.
2d. Ekwiwalent, o którym mowa w ust. 2c, wypłaca się w wysokości średniej stawki czynszu w stosunkach wolnego najmu w danej miejscowości przy przysługującej maksymalnej powierzchni normatywnej dla liczby osób pozostających z pracownikiem we wspólnym gospodarstwie domowym, jednak nie więcej niż za 70 m{2}.
2e. Dla potrzeb obliczenia i wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystanie
bezpłatnego mieszkania ustala się, z zastrzeżeniem ust. 2d, następujące
wielkości normatywnej powierzchni użytkowej w przeliczeniu na liczbę osób
pozostających z pracownikiem we wspólnym gospodarstwie domowym:
1) 35 m{2} -
dla 1 osoby,
2) 40 m{2} - dla 2 osób,
3) 45 m{2} - dla 3 osób,
4) 55
m{2} - dla 4 osób,
5) 65 m{2} - dla 5 osób,
6) 70 m{2} - dla 6 lub więcej
osób.
2f. Normy powierzchni użytkowej podwyższa się o 10 m{2} , jeżeli w lokalu mieszka osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku.
2g. W przypadku zbiegu uprawnień do bezpłatnego mieszkania dwu i więcej osób prowadzących wspólne gospodarstwo domowe, zapewnia się tylko jeden lokal, o którym mowa w ust. 2b, albo wypłaca tylko jeden ekwiwalent.
2h. Minister właściwy do spraw środowiska określa, w drodze
rozporządzenia:
1) tryb i szczegółowe zasady obliczania oraz tryb i terminy
wypłacania ekwiwalentu za niewykorzystywanie bezpłatnego mieszkania,
uwzględniając specyfikę parków narodowych oraz warunki lokalne,
2) tryb
przydzielania i zwalniania mieszkań pracownikom zatrudnionym na stanowiskach, o
których mowa w art. 17 ust. 2a, kierując się potrzebą zapewnienia prawidłowego
funkcjonowania Służby Parków Narodowych.
3. Służba Parków Narodowych przy wykonywaniu czynności służbowych ma obowiązek noszenia munduru i korzysta z ochrony prawnej przewidzianej w przepisach prawa karnego dla funkcjonariuszy publicznych.
Art. 18.
1. W parkach narodowych ochronę mienia, zwalczanie
przestępstw i wykroczeń w zakresie ochrony przyrody wykonują funkcjonariusze
Straży Parku, zaliczani do Służby Parków Narodowych.
2. Funkcjonariusz Straży Parku przy wykonywaniu zadań określonych w ust.1 ma
prawo do:
1) legitymowania osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub
wykroczenia, jak również świadków przestępstwa lub wykroczenia w celu ustalenia
ich tożsamości,
2) nakładania i ściągania grzywny w drodze mandatów karnych
za wykroczenia przeciwko przepisom z zakresu ochrony przyrody,
3)
zatrzymywania i dokonywania kontroli środków transportu w celu sprawdzenia ich
ładunku oraz przeglądania zawartości bagaży w razie zaistnienia uzasadnionego
podejrzenia popełnienia czynu zabronionego pod groźbą kary,
4) przeszukiwania
pomieszczeń i innych miejsc w przypadkach uzasadnionego podejrzenia o
popełnienie przestępstwa lub wykroczenia,
5)
odbierania zabezpieczenia
jako dowodów rzeczowych, za pokwitowaniem, przedmiotów pochodzących z
przestępstwa lub wykroczenia, a także narzędzi i środków służących do ich
popełnienia,
6) kontroli i zatrzymania za pokwitowaniem dokumentów w zakresie
legalności posiadania tworów przyrody i obrotu nimi, pochodzących z obszaru
parku narodowego, zarówno na jego terenie, jak też poza jego granicami, w tym w
punktach przerobu,
7) kontroli podmiotów prowadzących działalność gospodarczą
na terenie parku w zakresie przestrzegania przepisów wynikających z niniejszej
ustawy i przepisów wydanych na jej podstawie, a także w strefie ochronnej w
zakresie działalności mającej ujemny wpływ na przyrodę parku narodowego,
8)
noszenia broni palnej długiej lub krótkiej,
broni gazowej, oraz ręcznego miotacza
gazu, pałki służbowej, kajdanek, posługiwania się psem
służbowym.
2a. Przy wykonywaniu czynności, o których mowa w ust. 2,
stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego lub przepisy
Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.
3. Funkcjonariusz Straży Parku może stosować środki przymusu bezpośredniego, polegające na użyciu siły fizycznej, broni gazowej lub ręcznego miotacza gazu, pałki służbowej, kajdanek, prowadnic dla nieletnich, psa służbowego wobec osób uniemożliwiających wykonywanie przez niego zadań określonych w ustawie.
4. Zastosowanie przez funkcjonariusza Straży Parku środka przymusu bezpośredniego powinno odpowiadać potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji i zmierzać do podporządkowania się osoby wydanym poleceniom.
5. Jeżeli zastosowanie środków przymusu bezpośredniego wymienionych w ust.3
okaże się niewystarczające, funkcjonariusz Straży Parku ma prawo użycia broni
palnej w następujących przypadkach:
1) w celu odparcia bezpośredniego,
bezprawnego zamachu na życie jego lub innej osoby,
2) przeciwko osobie, która
wezwana do natychmiastowego porzucenia broni lub innego niebezpiecznego
narzędzia nie zastosuje się do tego wezwania, a jej zachowanie wskazuje na
bezpośredni zamiar ich użycia przeciwko strażnikowi lub innej osobie,
3)
przeciwko osobie, która usiłuje przemocą odebrać broń.
6. Użycie broni palnej powinno następować w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobie, przeciwko której użyto broni, i nie może zmierzać do pozbawienia jej życia, a także narażać na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia innych osób.
7. Do wykonywania przez funkcjonariusza Straży Parku czynności, o których mowa w ust.2 pkt 1 i 3, a także do użycia przez niego środków przymusu, o których mowa w ust.3-6, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o Policji.
8. Funkcjonariuszowi Straży Parku wykonującemu obowiązki służbowe w granicach
parku narodowego przysługują uprawnienia określone odrębnymi przepisami
odnoszącymi się do:
1) Państwowej Straży Łowieckiej - w zakresie
kłusownictwa,
2) Państwowej Straży Rybackiej - w zakresie kontroli legalności
dokonywaniu połowu.
9. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady:
1)
funkcjonowania Straży Parku,
2) współpracy Policji ze Strażami Parku oraz
sprawowania nadzoru przez Policję nad tymi Strażami,
3) przydziału,
ewidencjonowania i przechowywania broni i amunicji oraz ręcznych miotaczy gazu w
parku narodowym.
Art. 19.
Uprawnienia i obowiązki funkcjonariusza Straży Parku, o
których mowa w art. 18, przysługują dyrektorowi parku
narodowego, jego zastępcom, nadleśniczemu,
konserwatorowi obrębu ochronnego, leśniczemu,
konserwatorowi obwodu ochronnego, podleśniczemu,
starszemu strażnikowi i strażnikowi wchodzącym w skład Służby Parków
Narodowych.
Art. 20. 1. Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze rozporządzenia,
Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i
Leśnictwa określi dla Służby Parków
Narodowych:
1) stanowiska oraz wymagania kwalifikacyjne jakie powinni spełniać pracownicy zatrudnieni na poszczególnych
stanowiskach, z uwzględnieniem wykształcenia oraz stażu pracy Służby Parków Narodowych,
2)
wzory umundurowania dla osób uprawnionych do ich noszenia oraz oznak służbowych
dla poszczególnych stanowisk, w tym: wzory umundurowania wyjściowego i polowego
na odpowiednie pory roku, wzory przedmiotów uzupełniających mundury, kolor, wzór
orła umieszczonego na czapkach służbowych dla pracowników zatrudnionych na
określonych stanowiskach, okres ich użytkowania, kierując się potrzebą
rozróżnienia cech szczególnych umundurowania pracowników zatrudnionych na
poszczególnych stanowiskach w tym funkcjonariuszy Straży Parku
Narodowego.2) stanowiska Służby Parków
Narodowych, na których zatrudnionym pracownikom przysługuje bezpłatne
mieszkanie, oraz szczegółowe zasady, tryb przyznawania i zwalniania tych
mieszkań.
2. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, może
rozciągnąć na pracowników Służby Parków Narodowych w całości lub w części
przepisy ustawy o pracownikach urzędów państwowych.
Art. 21.
1. Minister właściwy do spraw
środowiska Minister Ochrony Środowiska, Zasobów
Naturalnych i Leśnictwa koordynuje i nadzoruje działalność parków
narodowych przy pomocy Krajowego Zarządu Parków Narodowych.
2. Dyrektora Krajowego Zarządu Parków Narodowych powołuje i odwołuje Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i
Leśnictwa minister właściwy do spraw środowiska
po zasięgnięciu opinii Państwowej Rady Ochrony Przyrody, w ciągu 14 dni od dnia
wystąpienia o opinię.
2a. Minister właściwy do spraw środowiska odwołuje dyrektora Krajowego Zarządu Parków Narodowych po wyrażeniu opinii przez Państwową Radę Ochrony Przyrody w ciągu 14 dni od dnia wystąpienia o opinię, z wyjątkiem przypadków odwołania z przyczyn, o których mowa w art. 52 Kodeksu pracy.
3. Do zadań Krajowego Zarządu Parków Narodowych należy w szczególności:
1)
zatwierdzanie rocznych planów ochrony, planów naukowo-badawczych, finansowych i gospodarczych oraz sporządzanie sprawozdań zbiorczych
z działalności parków narodowych,
2) koordynowanie działalności naukowej i
dydaktycznej parków narodowych,
3) udzielanie niezbędnej pomocy parkom
narodowym w sprawach wymagających decyzji władz centralnych oraz współpracy z
zagranicą,
4) kontrola parków narodowych w zakresie ich działalności,
5)
wykonywanie funkcji dysponenta środków budżetowych przeznaczonych dla parków
narodowych.
4. Koszty działalności Krajowego Zarządu Parków Narodowych pokrywane są z budżetu państwa, z działu dotyczącego parków narodowych.
Art. 22.
Parki narodowe i Krajowy Zarząd Parków Narodowych używają
pieczęci okrągłych z wizerunkiem orła ustalonym dla godła Rzeczypospolitej
Polskiej oraz nazwą jednostki organizacyjnej w otoku.
Art. 23.
1. Rezerwat przyrody jest obszarem obejmującym zachowane
w stanie naturalnym lub mało zmienionym ekosystemy, w tym
siedliska przyrodnicze, a także określone gatunki roślin i zwierząt,
elementy przyrody nieożywionej, mające istotną wartość ze względów naukowych,
przyrodniczych, kulturowych bądź krajobrazowych.
2. Wokół rezerwatu przyrody może być utworzona otulina, zabezpieczająca jego obszar przed szkodliwym oddziaływaniem czynników zewnętrznych.
3. Wojewoda, w drodze rozporządzenia, uznaje
za rezerwat przyrody obszar, o którym mowa w ust.1, określając jego nazwę,
położenie, szczególne cele ochrony, zakazy właściwe dla
danego rezerwatu wybrane spośród wymienionych w art. 23a ust. 1, oraz może
wyznaczyć ograniczenia, zakazy i nakazy
przewidziane w art. 37 ust. 1 oraz w razie potrzeby otulinę, a także
organ sprawujący bezpośredni nadzór nad rezerwatem.
3a. Wojewoda po zasięgnięciu opinii wojewódzkiej komisji ochrony przyrody w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska może znieść ochronę rezerwatową.
4. Dla rezerwatu przyrody sporządza się plan ochrony,
zatwierdzany przez wojewodę.
5. Jeżeli obowiązek utworzenia rezerwatu wynika z zobowiązań
międzynarodowych, a wojewoda takiego rezerwatu nie uznał utworzył, minister
właściwy do spraw środowiska może uznać, w drodze rozporządzenia, za rezerwat
przyrody obszar, w granicach którego znajdują się siedliska przyrodnicze, gatunki roślin i zwierząt uznane za
ginące lub zagrożone wyginięciem, jak również elementy przyrody nieożywionej
mające istotną wartość ze względów naukowych, przyrodniczych, kulturowych lub
krajobrazowych. Rozporządzenie określa nazwę, położenie, szczególne cechy cele ochrony,
zakazy właściwe dla danego rezerwatu przyrody wybrane
spośród wymienionych w art. 23a ust. 1 ograniczenia, zakazy i nakazy przewidziane w art. 37 ust. 1 oraz
organ sprawujący bezpośrednio nadzór nad rezerwatem.
6. Dla rezerwatu przyrody, o którym mowa w ust. 5,
sporządza się plan ochrony, zatwierdzany przez ministra właściwego do spraw
środowiska.
7. Wojewoda, w drodze rozporządzenia, może wprowadzić opłaty za wstęp na obszar rezerwatu przyrody lub za korzystanie z wartości jego przyrody, kierując się potrzebą utrzymania infrastruktury turystycznej i edukacyjnej w tym rezerwacie przyrody.
Art. 23a. 2. Zakazy, o których mowa w ust. 1, nie dotyczą: 3. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 21 w stosunku do rezerwatu przyrody
utworzonego na podstawie art. 23 ust. 3, wojewoda może wprowadzić po uzgodnieniu
z ministrem właściwym do spraw transportu.
4. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 10 nie dotyczy prowadzenia działalności
na obszarze objętym ochroną krajobrazową, określonej w planie
ochrony.
1. W parku narodowym oraz rezerwacie
przyrody, zabrania się:
1) polowania, wędkowania, rybołówstwa, chwytania
dziko żyjących zwierząt, płoszenia ich i zabijania, zbierania poroży zwierzyny
płowej, niszczenia nor i legowisk zwierzęcych oraz gniazd ptasich i wybierania z
nich jaj,
2) pozyskiwania, niszczenia lub uszkadzania drzew i innych
roślin,
3) wysypywania, zakopywania i wylewania odpadów lub innych
nieczystości, innego zanieczyszczania wód, gleby oraz powietrza,
4)
dokonywania zmian przedmiotów ochrony i obszarów objętych ochroną,
5)
używania, użytkowania uszkadzania oraz zanieczyszczania przedmiotów oraz
obszarów objętych ochroną,
6) zmiany stosunków wodnych, regulacji rzek i
potoków, jeżeli służą one innym celom niż ochrona przyrody,
7) wydobywania
skał, minerałów, w tym torfu i bursztynu,
8) niszczenia gleby lub zmiany
sposobu jej użytkowania,
9) palenia ognisk, wyrobów tytoniowych, używania
źródeł światła o otwartym płomieniu poza miejscami wyznaczonymi,
10)
prowadzenia działalności wytwórczej, handlowej, a także rolniczej, hodowlanej
lub chowu zwierząt,
11) zbioru poza miejscami wyznaczonymi dziko rosnących
roślin, grzybów oraz ich części,
12) ruchu pieszego, rowerowego,
narciarskiego, jazdy konnej wierzchem poza szlakami do tego wyznaczonymi,
13)
wprowadzania psów bez smyczy i kagańca, 14) wspinaczki, eksploracji jaskiń lub
zbiorników wodnych poza miejscami do tego wyznaczonymi,
15) ruchu pojazdów
poza drogami publicznymi i innymi drogami do tego wyznaczonymi,
16)
umieszczania tablic, napisów, ogłoszeń reklamowych i innych znaków nie
związanych z ochroną przyrody, z wyjątkiem znaków drogowych i innych związanych
z ochroną porządku i bezpieczeństwa publicznego, na przedmiotach lub obszarach
objętych ochroną,
17) sprzedaży i spożywania napojów alkoholowych poza
miejscami do tego wyznaczonymi,
18) zakłócania ciszy,
19) używania łodzi
motorowych, uprawiania sportów wodnych i motorowych, pływania, żeglowania poza
akwenami lub szlakami do tego wyznaczonymi,
20) używania motolotni, lotni i
spadolotni,
21) wykonywania lotów cywilnymi statkami powietrznymi poniżej
2000 metrów wysokości względnej, z wyjątkiem lotów patrolowych i interwencyjnych
Lasów Państwowych, Państwowej Straży Pożarnej, administracji morskiej oraz
związanych z ochroną bezpieczeństwa publicznego lub ochroną granicy
państwowej,
22) wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę
terenu,
23) biwakowania poza miejscami wyznaczonymi,
24) prowadzenia badań
naukowych w parku narodowym bez zgody dyrektora parku, a w rezerwacie przyrody
bez zgody właściwego organu uznającego obszar za rezerwat przyrody,
25)
wprowadzania gatunków roślin lub zwierząt poza ich naturalne miejsca
występowania,
26) wprowadzania organizmów zmodyfikowanych genetycznie.
1) wykonywania zabiegów
wynikających z planu ochrony lub rocznych zadań ochronnych, a także w przypadku
konieczności likwidacji nagłych zagrożeń, czynności nie ujętych w planie ochrony
lub rocznych zadaniach ochronnych za zgodą organu ustanawiającego plan ochrony
lub roczne zadania ochronne,
2) prowadzenia akcji ratowniczej oraz działań
związanych z bezpieczeństwem publicznym, zapobieganiem lub likwidacją skutków
klęski żywiołowej,
3) wykonywania zadań z zakresu obronności kraju w
przypadku zagrożenia bezpieczeństwa państwa,
4) obszarów objętych ochroną
krajobrazową w trakcie ich gospodarczego wykorzystywania przez jednostki
organizacyjne, osoby prawne lub fizyczne oraz wykonywania prawa własności,
zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego.
Art. 24.
1. Park krajobrazowy jest obszarem chronionym ze względu
na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe, a celem jego utworzenia jest
zachowanie, popularyzacja i upowszechnienie tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju racjonalnego
gospodarowania.
2. Grunty rolne, leśne i inne nieruchomości znajdujące się w granicach parku krajobrazowego pozostawia się w gospodarczym wykorzystaniu.
3. Wokół parku krajobrazowego może być utworzona otulina zabezpieczająca park przed szkodliwym oddziaływaniem czynników
zewnętrznych.
4. Utworzenie parku krajobrazowego następuje w drodze rozporządzenia wojewody
po uzgodnieniu z z właściwymi miejscowo zainteresowanymi organami zainteresowanych jednostek samorządu
terytorialnego.
5. Rozporządzenie, o którym mowa w ust.4,
określi Wojewoda określa w
rozporządzeniu nazwę parku krajobrazowego, obszar parku i otuliny,
jeśli została utworzona oraz wybiera właściwe dla danego
parku krajobrazowego zakazy spośród wymienionych w art. 26a ust. 1, kierując się
potrzebą ochrony przyrody. ogólne zasady
zagospodarowania i wykorzystania parku oraz stosowne ograniczenia, zakazy i
nakazy przewidziane w art. 37 ust. 1
6. Dyrektora parku krajobrazowego lub zespołu parków krajobrazowych powołuje i odwołuje wojewoda. Dyrektora parku krajobrazowego, położonego w kilku województwach, powołuje i odwołuje Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w uzgodnieniu z wojewodami.
7. Do zadań dyrektora parku krajobrazowego należy w szczególności:
1)
ochrona przyrody zgodnie z rozporządzeniem o utworzeniu parku
krajobrazowego,
2) organizacja działalności naukowej i dydaktycznej na
terenie parku krajobrazowego i jego otuliny,
3) wydawanie z upoważnienia
wojewody decyzji administracyjnych w zakresie ochrony przyrody na terenie parku
krajobrazowego i jego otuliny,
4) współdziałanie w zakresie ochrony przyrody
z jednostkami organizacyjnymi, osobami prawnymi i fizycznymi.
8. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa koordynuje działalność parków krajobrazowych.
9. Dla parku krajobrazowego wraz z otuliną sporządza się plan ochrony. Plan ten zatwierdzany jest przez wojewodę w drodze rozporządzenia. Ustalenia zawarte w tym planie są wiążące przy sporządzaniu planów zagospodarowania przestrzennego.
10. Na terenie Lasów Państwowych znajdujących się w granicach parku krajobrazowego zadania w zakresie ochrony przyrody wykonuje samodzielnie miejscowy nadleśniczy, zgodnie z planem ochrony parku krajobrazowego, uwzględnionym w operacie urządzania lasu.
11. Przy dyrektorze parku krajobrazowego działa rada naukowo-społeczna parku jako organ opiniodawczo-doradczy. Radę naukowo-społeczną parku powołuje wojewoda, określając jej skład, zakres działania oraz czas trwania kadencji.
12. Tworzy się Służby Parków Krajobrazowych. Do pracowników parków krajobrazowych, zaliczonych do tych Służb, stosuje się przepisy art. 17 ust.2 i 3, art. 19 oraz art. 20.
Art. 24a.
1. Działalność parków krajobrazowych
koordynuje minister właściwy do spraw środowiska.
2. Parkiem
krajobrazowym kieruje dyrektor parku krajobrazowego.
3. Dyrektora parku
krajobrazowego powołuje wojewoda po zasięgnięciu opinii wojewódzkiej komisji
ochrony przyrody.
4. Wojewoda odwołuje dyrektora parku krajobrazowego po
wyrażeniu opinii przez wojewódzką komisję ochrony przyrody w ciągu 14 dni od
dnia wystąpienia o opinię, z wyjątkiem przypadków odwołania z przyczyn, o
których mowa w art. 52 Kodeksu pracy.
5. Dyrektora parku krajobrazowego,
położonego na terenie kilku województw, powołuje minister właściwy do spraw
środowiska w uzgodnieniu z wojewodami po zasięgnięciu opinii właściwych
wojewódzkich komisji ochrony przyrody.
6. Minister właściwy do spraw
środowiska w uzgodnieniu z wojewodami, odwołuje dyrektora parku krajobrazowego,
o którym mowa w ust. 5, po wyrażeniu opinii przez wojewódzkie komisje ochrony
przyrody w ciągu 14 dni od dnia wystąpienia o opinię, z wyjątkiem przypadków
odwołania z przyczyn, o których mowa w art. 52 Kodeksu pracy.
7. Do zadań
dyrektora parku krajobrazowego należy w szczególności:
1) ochrona przyrody
zgodnie z rozporządzeniem o utworzeniu parku krajobrazowego,
2) organizacja
działalności naukowej, dydaktycznej, turystycznej oraz rekreacyjnej na terenie
parku krajobrazowego i jego otuliny,
3) wydawanie z upoważnienia wojewody
decyzji administracyjnych w zakresie ochrony przyrody na terenie parku
krajobrazowego i jego otuliny,
4) współdziałanie w zakresie ochrony przyrody
z jednostkami organizacyjnymi, osobami prawnymi i fizycznymi.
8. W celu
zarządzania parkami krajobrazowymi mogą być tworzone zespoły parków
krajobrazowych.
9. Do dyrektora zespołu parków krajobrazowych stosuje się
odpowiednio przepisy dotyczące dyrektora parku krajobrazowego.
10. Na
terenie zarządzanym przez Lasy Państwowe znajdującym się w granicach parku
krajobrazowego, zadania w zakresie ochrony przyrody wykonuje samodzielnie
miejscowy nadleśniczy, zgodnie z planem ochrony parku krajobrazowego,
uwzględnionym w planie urządzenia lasu.
Art. 24b.
1. Przy
dyrektorze parku krajobrazowego działa rada parku jako organ
opiniodawczo-doradczy.
2. Radę parku powołuje właściwy wojewoda spośród
działających na rzecz ochrony przyrody, przedstawicieli:
1) nauki,
2)
praktyki,
3) właściwego terytorialnie samorządu gminnego,
4) organizacji
społecznych,
5) organizacji gospodarczych
na trzyletnią kadencję
określając jej skład i zakres działania.
3. Radę parku dla parku
położonego na terenie kilku województw powołuje wojewoda, na którego obszarze
działania znajduje się największa część parku, w porozumieniu z pozostałymi
wojewodami.
4. Do rady parku zespołu parków krajobrazowych stosuje się
odpowiednio przepisy dotyczące rady parku krajobrazowego.
Art.
24c.
1. Tworzy się Służbę Parków Krajobrazowych.
2. Pracownicy
zaliczeni do Służby Parków Krajobrazowych mają prawo do bezpłatnego
umundurowania.
3. Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze
rozporządzenia, określi dla Służby Parków Krajobrazowych:
1) stanowiska i
wymagania kwalifikacyjne na poszczególne stanowiska, z uwzględnieniem
wykształcenia oraz stażu pracy,
2) wzory umundurowania dla osób uprawnionych
do ich noszenia oraz oznak służbowych dla poszczególnych stanowisk, w tym: wzory
umundurowania wyjściowego i polowego na odpowiednie pory roku, wzory przedmiotów
uzupełniających mundury, kolor, wzór orła umieszczonego na czapkach służbowych
dla pracowników zatrudnionych na określonych stanowiskach, okres ich
użytkowania, kierując się potrzebą rozróżnienia cech szczególnych umundurowania
pracowników zatrudnionych na określonych stanowiskach.
Art. 25.
(skreślony).
Art. 26.
1. Obszar chronionego
krajobrazu jest terenem chronionym ze względu
na: obejmuje wyróżniające się krajobrazowo tereny
o różnych typach ekosystemów. Zagospodarowanie tych systemów powinno zapewnić
stan względnej równowagi ekologicznej systemów
przyrodniczych.
1) wyróżniające się
krajobrazowo tereny o zróżnicowanych ekosystemach, wartościowe w szczególności
ze względu na możliwość zaspokajania potrzeb związanych z masową turystyką i
wypoczynkiem, lub
2) istniejące albo odtwarzane korytarze
ekologiczne.
2. Celem tworzenia obszarów chronionego krajobrazu może być
w szczególności zapewnienie powiązania terenów poddanych ochronie w system
obszarów chronionych, o którym mowa w art. 13 ust. 2.
Art. 26a.
1. W parku krajobrazowym oraz na obszarze
chronionego krajobrazu zabrania się:
1) lokalizowania nowych obiektów i
instalowania nowych urządzeń, inwestycji szkodliwych dla środowiska oraz
inwestycji mogących pogorszyć stan środowiska lub trwale naruszyć walory
krajobrazowe, lokalizacji budownictwa letniskowego poza miejscami wyznaczonymi w
miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego,
2) utrzymywania otwartych
rowów i zbiorników ściekowych,
3) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeśli
służą innym celom niż ochrona przyrody i zrównoważone wykorzystanie użytków
rolnych i leśnych oraz gospodarki rybackiej,
4) likwidowania małych
zbiorników wodnych, starorzeczy oraz obszarów wodnobłotnych,
5) wylewania
gnojowicy, z wyjątkiem nawożenia własnych gruntów rolnych,
6) lokalizacji
ośrodków chowu, hodowli - posługujących się metodą bezściółkową,
7)
organizowania rajdów motorowych i samochodowych oraz pokazów lotów
akrobacyjnych,
8) umieszczania tablic reklamowych poza obszarami
zabudowanymi,
9) likwidowania zadrzewień śródpolnych, przydrożnych i
nadwodnych,
10) umyślnego zabijania dziko żyjących zwierząt, niszczenia nor,
legowisk zwierzęcych, tarlisk i złożonej ikry, ptasich gniazd oraz wybierania
jaj,
11) wypalania roślinności i pozostałości roślinnych, wydobywania skał,
minerałów, torfu oraz niszczenia gleby,
12) wysypywania, zakopywania i
wylewania odpadów lub innych nieczystości, poza miejscami do tego wyznaczonymi w
miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego,
13) zanieczyszczania wód,
gleby oraz powietrza, ponad wielkości określone na podstawie odrębnych
przepisów,
14) wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę
terenu, z wyjątkiem obiektów związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym lub
przeciwpowodziowym,
15) używania łodzi motorowych na otwartych zbiornikach
wodnych.
2. Zakazy, o których mowa w ust. 1, nie dotyczą zadań
realizowanych na rzecz obronności i bezpieczeństwa państwa, w przypadkach
zagrożenia bezpieczeństwa państwa.
3. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt
1, nie dotyczy inwestycji realizujących cele publiczne.
4. Zakaz
określony w ust. 1 pkt 10 i 15 nie dotyczy gospodarki łowieckiej lub rybackiej
prowadzonej w oparciu o odrębne przepisy oraz racjonalnej gospodarki rolnej i
leśnej.
Art. 27. 1. Ochrona gatunkowa roślin i zwierząt ma na celu zabezpieczenie dziko
występujących roślin lub zwierząt oraz ich siedlisk, a w
szczególności gatunków rzadko występujących, endemicznych, podatnych na
zagrożenia i zagrożonych wyginięciem oraz objętych ochroną na podstawie umów
międzynarodowych, , a w szczególności gatunków
rzadkich lub zagrożonych wyginięciem jak też zachowanie różnorodności
gatunkowej i genetycznej.
2. Organy ochrony przyrody podejmują działania w celu ratowania gatunków zagrożonych wyginięciem.
3. Ochronę gatunkową roślin i zwierząt wprowadza się w drodze rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. Rozporządzenie to określa listę gatunków objętych ochroną, sposoby wykonywania ochrony oraz stosowne ograniczenia, zakazy i nakazy przewidziane w art.37 ust.1.
4. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa może zezwolić wyjątkowo na pozyskiwanie roślin i zwierząt chronionych oraz inne czynności podlegające ograniczeniu, zakazom lub nakazom.
5. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Ministrem Rolnictwa i Gospodarki Źywnościowej określi w drodze rozporządzenia zasady pozyskiwania ze stanu dzikiego roślin leczniczych lub mających znaczenie dla przemysłu farmaceutycznego oraz prowadzenie plantacji tych roślin.
6. Wojewoda może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić na obszarze województwa, na czas określony lub nieokreślony, ochronę gatunków roślin lub zwierząt nie objętych przepisem, o którym mowa w ust.3, oraz określić stosowne ograniczenia, zakazy i nakazy wprowadzone na podstawie ustawy.
7. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa określi sposoby ochrony w odniesieniu do gatunków zwierząt nie należących do rodzimej fauny, prowadzących wędrowny tryb życia.
8. (skreślony).
Art. 27a. Art. 27b. Art. 27c. Art. 27d. Art. 27e.
1. W stosunku do rodzimych, dziko
występujących roślin objętych ochroną gatunkową, zabrania się:
1)
pozyskiwania, umyślnego niszczenia lub uszkadzania,
2) umyślnego niszczenia
ich siedlisk,
3) zbioru, przetrzymywania, posiadania, preparowania,
przetwarzania roślin oraz ich części,
4) dokonywania zmian stosunków wodnych,
stosowania środków chemicznych, niszczenia ściółki leśnej, gleby w pobliżu
stanowisk roślin chronionych,
5) zbywania, nabywania, oferowania do
sprzedaży, darowizny,
6) wwożenia i wywożenia poza granicę państwa żywych,
martwych, przetworzonych, spreparowanych w całości albo ich części oraz
produktów pochodnych.
2. Zakazy, o których mowa w ust. 1, nie
dotyczą:
1) wykonywania czynności związanych z prowadzeniem racjonalnej
gospodarki człowieka, a w szczególności: rolnej, leśnej lub rybackiej,
2)
zbioru grzybów gatunków objętych ochroną częściową w celach
konsumpcyjnych,
3) usuwania roślin niszczących materiały lub budynki,
4)
zwalczania roślin zagrażających zdrowiu lub życiu ludzi lub zwierząt,
5)
pozyskiwania roślin objętych ochroną częściową, ich części lub produktów
pochodnych jeżeli zainteresowane podmioty uzgodniły z wojewodą miejsca
pozyskiwania, ich ilości oraz terminy,
6) przetrzymywania, zbywania,
nabywania, oferowania do sprzedaży, wymiany, darowizny, a także wywożenia poza
granicę państwa, żywych, martwych, przetworzonych, spreparowanych w całości albo
ich części i produktów pochodnych roślin, o których mowa w pkt 5.
1. W stosunku do rodzimych dziko występujących zwierząt
objętych ochroną gatunkową, zabrania się:
1) umyślnego zabijania,
okaleczania, chwytania, pozyskiwania, przetrzymywania, a także posiadania
żywych, martwych, w całości lub ich części,
2) płoszenia, niepokojenia,
fotografowania, filmowania, obserwacji z odległości powodującej zaniepokojenie
zwierząt, w tym w czasie snu zimowego lub w okresie rozrodu i wychowu młodych,
bez zezwolenia wojewody,
3) umyślnego niszczenia ich siedlisk,
4)
preparowania martwych, w tym znalezionych, zwierząt lub ich części, bez
zezwolenia wojewody,
5) przetrzymywania spreparowanych zwierząt lub ich
części, bez zezwolenia wojewody,
6) umyślnego niszczenia ich gniazd, tarlisk,
nor, legowisk, żeremi oraz jaj, ikry, postaci młodocianych i form
rozwojowych,
7) wybierania, posiadania i przetrzymywania jaj oraz
wydmuszek,
8) przemieszczania z miejsc regularnego przebywania na inne
miejsca, w tym także urodzonych i hodowanych w niewoli, na stanowiska
naturalne,
9) zbywania, nabywania, oferowania do sprzedaży, wymiany,
darowizny, a także wwożenia i wywożenia poza granice państwa żywych, martwych,
spreparowanych w całości albo ich części oraz produktów pochodnych,
10)
niszczenia mrowisk w lasach.
2. Zakazy, o których mowa w ust. 1, nie
dotyczą:
1) usuwania w okresie od dnia 1 września do końca lutego gniazd ze
skrzynek lęgowych dla ptaków,
2) usuwania od dnia 1 września do końca lutego
gniazd ptasich z budynków, obiektów inżynieryjnych i terenów zieleni, jeżeli
wymagają tego względy bezpieczeństwa lub sanitarne,
3) filmowania,
fotografowania zwierząt w obrębie zabudowań i w miejscach
ogólnodostępnych,
4) chwytania na terenach zabudowanych, przez uprawnione
podmioty, zabłąkanych zwierząt i przemieszczania ich do miejsc regularnego
przebywania,
5) chwytania zwierząt rannych i osłabionych, w celu udzielenia
im pomocy weterynaryjnej i przemieszczenia do ośrodka rehabilitacji,
6)
wykonywania czynności związanych z prowadzeniem racjonalnej gospodarki
człowieka, a w szczególności rolnej, leśnej lub rybackiej,
7) pozyskiwania
zwierząt gatunków objętych ochroną częściową, ich części lub produktów
pochodnych, jeżeli zainteresowane podmioty uzgodniły z wojewodą miejsca
pozyskiwania, ich ilości oraz terminy,
8) przetrzymywania, zbywania,
nabywania, oferowania do sprzedaży, wymiany, darowizny, a także wywożenia poza
granicę państwa żywych, martwych, spreparowanych w całości albo ich części i
produktów pochodnych zwierząt, o których mowa w pkt 7.
3. W stosunku do
miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt gatunków chronionych, dla
których wojewoda ustala granice tych miejsc, zabrania się dokonywania zmian
polegających na wycinaniu drzew lub krzewów, prowadzeniu robót melioracyjnych,
wznoszeniu obiektów, urządzeń i instalacji oraz prowadzeniu prac mających wpływ
na ochronę miejsc rozrodu i regularnego przebywania tych zwierząt, a także
zabrania się przebywania ludzi, bez zgody wojewody.
1. Organy ochrony przyrody podejmują działania w celu ratowania
gatunków zagrożonych wyginięciem.
2. Jeżeli zmiany w środowisku zagrażają
roślinom lub zwierzętom gatunków chronionych wojewoda jest obowiązany, po
zasięgnięciu opinii wojewódzkiej komisji ochrony przyrody, podjąć stosowne
działania w celu zapewnienia trwałego zachowania danego gatunku i jego
siedliska, bądź zapobieżenia szkodom lub ich ograniczenia.
3. Wojewoda
ustala i likwiduje granice miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt
gatunków chronionych, wymienionych w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 5 pkt
2 oraz prowadzi wykaz tych miejsc.
4. Wojewoda, w drodze rozporządzenia,
może wprowadzić na terenie województwa, na czas określony, ochronę gatunków
roślin lub zwierząt nie objętych ochroną, o której mowa w ust. 5, a także
właściwe dla nich zakazy wybrane spośród wymienionych w art. 27a ust. 1 oraz
art. 27b ust. 1, a także odstępstwa od zakazów wybrane spośród wymienionych w
art. 27a ust. 2 oraz art. 27b ust. 2.
5. Minister właściwy do spraw
środowiska, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, w drodze
rozporządzeń określi:
1) listę gatunków roślin rodzimych, dziko występujących
objętych ochroną gatunkową ścisłą i częściową oraz zakazy właściwe dla tych
gatunków, wybrane spośród wymienionych w art. 27a ust. 1, a także odstępstwa od
zakazów wybrane spośród wymienionych w art. 27a ust. 2.
2) listę gatunków
zwierząt rodzimych, dziko występujących objętych ochroną gatunkową ścisłą i
częściową, w tym gatunków, dla których ustala się granice miejsc rozrodu i
regularnego przebywania oraz terminy ochrony tych miejsc, wyróżniając strefę
ochrony ścisłej i częściowej, zakazy dla danych gatunków, wybrane spośród
wymienionych w art. 27b ust. 1, a także odstępstwa od zakazów wybrane spośród
wymienionych w art. 27b ust. 2.
6. Minister właściwy do spraw środowiska,
wydając rozporządzenia, o których mowa w ust. 5, będzie kierował się potrzebą
ochrony roślin lub zwierząt gatunków rzadko występujących, zagrożonych
wyginięciem lub wrażliwych na zmiany środowiska przyrodniczego, ich siedlisk, w
tym miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt.
7. Minister
właściwy do spraw środowiska może zezwolić wyjątkowo na pozyskanie roślin i
zwierząt chronionych oraz inne czynności podlegające ograniczeniu, zakazom lub
nakazom.
1. Zabrania się przewożenia przez granicę państwa roślin lub
zwierząt, ich części i produktów pochodnych, podlegających ograniczeniom na
podstawie umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną, bez
zezwolenia ministra właściwego do spraw środowiska.
2. Zakaz, o którym
mowa w ust. 1, nie dotyczy tranzytu, o ile przepisy umowy międzynarodowej nie
stanowią inaczej.
3. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, jest wydawane po
spełnieniu warunków wynikających z postanowień umów międzynarodowych, których
Rzeczpospolita Polska jest stroną oraz odrębnych przepisów.
3a. Minister
właściwy do spraw środowiska odmawia wydania zezwolenia pomimo spełnienia
warunków, o których mowa w ust. 3, w przypadku gdy:
1) importer,
eksporter lub reeksporter wskazany we wniosku o wydanie zezwolenia, został
skazany prawomocnym wyrokiem sądu za naruszenie przepisów umowy międzynarodowej,
o której mowa w ust. 1, przepisów o ochronie przyrody lub o ochronie zwierząt -
w okresie przed upływem 3 lat od dnia uprawomocnienia się wyroku,
2) wydanie
zezwolenia, na warunkach wskazanych we wniosku o jego wydanie, naruszałoby inne
przepisy krajowe albo przepisy drugiego państwa uczestniczącego w obrocie,
3)
właściwy organ ustanowiony na mocy postanowień umowy międzynarodowej, o której
mowa w ust. 1, wprowadził czasowe ograniczenia międzynarodowego obrotu
określonymi roślinami lub zwierzętami, ich częściami lub produktami pochodnymi -
w okresie obowiązywania tych ograniczeń albo
4) we wniosku o wydanie
zezwolenia podano informacje niezgodne ze stanem faktycznym.
3b. Minister
właściwy do spraw środowiska cofa wydane zezwolenie, o którym mowa w ust. 1,
jeżeli:
1) po wydaniu zezwolenia zostaną ujawnione okoliczności, o których
mowa w ust. 3a, uzasadniające odmowę wydania zezwolenia,
2) właściwy organ
ustanowiony na mocy postanowień umowy międzynarodowej, o której mowa w ust. 1,
złożył uzasadniony wniosek o cofnięcie zezwolenia,
3) organ kontrolujący
złożył wniosek o cofnięcie zezwolenia, które zostało użyte niezgodnie z
warunkami w nim zawartymi.
4. Zezwolenie zawiera warunki określające jego
ważność.
5. Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze
rozporządzenia określi:
1) listę roślin i zwierząt, o których mowa w ust. 1,
oraz ich status ochronny odpowiadający ograniczeniom określonym umowami
międzynarodowymi, których Rzeczpospolita Polska jest stroną,
2) warunki i
tryb wydawania zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, 3) wzór wniosku o wydanie
zezwolenia oraz spis dokumentów, które należy dołączyć do wniosku,
4) wzory
zezwoleń,
5) tryb postępowania z wydanymi zezwoleniami.
1. Przetrzymywanie roślin i zwierząt, o których mowa w art. 27d
ust. 1, oraz ich uprawa i hodowla wymaga wpisania do rejestru.
2.
Rejestry, o których mowa w ust. 1, prowadzi starosta właściwy ze względu na
miejsce przetrzymywania roślin lub zwierząt oraz prowadzenia upraw i hodowli.
Rejestr powinien zawierać:
1) liczbę porządkową,
2) datę dokonania wpisu
lub wykreślenia z niego,
3) imię, nazwisko i adres posiadacza lub
przetrzymującego,
4) adres miejsca przetrzymywania, prowadzenia uprawy,
hodowli,
5) wielkość powierzchni zajętych pod uprawę lub liczbę
zwierząt,
6) nazwę gatunku w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa
istnieje,
7) opis oznakowania, jeżeli istnieje,
8) cel posiadania lub
przetrzymywania,
9) numer i datę wydania zezwolenia na wwóz do kraju lub
zezwolenia na pozyskanie,
10) numer i datę dokumentu wydanego przez
urzędowego lekarza weterynarii, potwierdzającego urodzenie zwierzęcia w
hodowli.
3. Obowiązek rejestrowania lub wykreślania z rejestru powstaje z
chwilą wejścia w posiadanie lub wyzbycia się rośliny lub zwierzęcia, wwozu do
kraju lub wywozu za granicę, a także powstania zmiany w danych rejestrowych.
Wniosek o dokonanie stosownego wpisu lub skreślenia z rejestru powinien być
złożony właściwemu staroście w terminie 14 dni, licząc od dnia powstania
obowiązku.
4. Za dokonanie wpisu oraz wydanie wypisu z rejestru pobierana
jest opłata skarbowa.
5. Minister właściwy do spraw środowiska może, w
drodze rozporządzenia, określić warunki znakowania określonych roślin i zwierząt
objętych ochroną, rozpoznawalnych części tych roślin lub zwierząt albo opakowań
zawierających produkty pochodne z nich otrzymane.
6. Minister właściwy do
spraw środowiska wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 5, będzie kierował
się potrzebą przeciwdziałania nielegalnemu obrotowi chronionych roślin i
zwierząt, rozpoznawalnych ich części i produktów pochodnych.
Art. 28.
Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody żywej i
nieożywionej lub ich skupienia o szczególnej wartości naukowej, kulturowej,
historyczno-pamiątkowej i krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi
cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, w szczególności sędziwe i
okazałych rozmiarów drzewa i krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła,
wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe, jaskinie.
Art. 29.
Stanowiskami dokumentacyjnymi przyrody nieożywionej są
nie wyodrębniające się na powierzchni lub możliwe do udostępnienia, ważne pod
względem naukowym i dydaktycznym miejsca występowania formacji geologicznych,
nagromadzeń skamieniałości lub tworów mineralnych oraz fragmenty eksploatowanych
i nieczynnych wyrobisk powierzchniowych i podziemnych.
Art. 30.
1. Użytkami ekologicznymi są zasługujące na ochronę
pozostałości ekosystemów, mających znaczenie dla zachowania unikatowych zasobów
genowych i typów środowisk, jak: naturalne zbiorniki wodne, śródpolne i
śródleśne "oczka wodne", kępy drzew i krzewów, bagna, torfowiska, wydmy, płaty
nie użytkowanej roślinności, starorzecza, wychodnie skalne, skarpy, kamieńce
oraz stanowiska rzadkich lub chronionych gatunków roślin i
zwierząt, w tym miejsca ich sezonowego przebywania lub rozrodu itp.
2. Użytki ekologiczne uwzględnia się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i uwidacznia w ewidencji gruntów.
Art. 31.
Zespół przyrodniczo-krajobrazowy wyznacza się w celu
ochrony wyjątkowo cennych fragmentów krajobrazu naturalnego i kulturowego, dla
zachowania jego wartości estetycznych.
Art. 31a.
W stosunku do form ochrony przyrody, o
których mowa w art. 28-31, zabrania się:
1) niszczenia, uszkadzania lub
przekształcania obiektu,
2) wykonywania prac ziemnych trwale
zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem obiektów związanych z
zabezpieczeniem przeciwsztormowym lub przeciwpowodziowym,
3) uszkadzania i
zanieczyszczania gleby,
4) wysypywania, zakopywania i wylewania odpadów lub
innych nieczystości,
5) zaśmiecania obiektu i terenu wokół niego,
6)
dokonywania zmian stosunków wodnych, jeśli służą innym celom niż ochrona
przyrody i zrównoważone wykorzystanie użytków rolnych i leśnych oraz gospodarki
rybackiej,
7) likwidowania małych zbiorników wodnych, starorzeczy oraz
obszarów wodnobłotnych,
8) wylewania gnojowicy, z wyjątkiem nawożenia
własnych gruntów rolnych,
9) lokalizacji budownictwa letniskowego poza
miejscami wyznaczonymi w miejscowym planie zagospodarowania
przestrzennego,
10) budowy budynków, budowli, obiektów małej architektury i
tymczasowych obiektów budowlanych mogących mieć negatywny wpływ na obiekt
chroniony bądź spowodować degradację krajobrazu.
Art. 32.
Wprowadzenie form ochrony przyrody, o których mowa w art.
26 i 28-31, następuje w drodze rozporządzenia wojewody, które określa nazwę
obszaru lub obiektu, jego położenie, w miarę potrzeb otulinę oraz zakazy dla nich właściwe wybrane spośród wymienionych w art. 26a
ust. 1 i art. 31a ograniczenia, zakazy i nakazy
przewidziane w art. 37 ust.1.
Art. 33.
1. Park narodowy, rezerwat przyrody, park krajobrazowy i
stanowisko dokumentacyjne przyrody nieożywionej mogą uzyskać status o znaczeniu
międzynarodowym, określony odpowiednimi konwencjami międzynarodowymi lub
uchwałami organizacji międzynarodowych. Dotyczy to
szczególnie rezerwatów biosfery.
2. W drodze porozumienia z sąsiednimi państwami mogą być wyznaczane przygraniczne obszary cenne przyrodniczo, w celu ich wspólnej ochrony.
Art. 34.
1. Rada gminy może wprowadzić formy ochrony przyrody, o
których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 4 i 6, jeżeli wojewoda nie wprowadził tych
form.
2. Dla obszarów i zespołów, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 4 i w art. 13 ust. 1 pkt 6 lit. d), poddawanych ochronie przez radę gminy, miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego sporządza się obowiązkowo.
2. Krajową strategię ochrony i umiarkowanego użytkowania różnorodności biologicznej, wraz z programem działania, sporządza minister właściwy do spraw środowiska, zatwierdza Rada Ministrów.
Art. 35a.
1. Siedliska przyrodnicze poddaje się pod
ochronę w drodze ustanowienia przez właściwy organ formy ochrony przyrody
wybranej spośród wymienionych w art. 13 ust. 1 pkt 1 - 4 oraz 6.
2.
Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje
siedlisk przyrodniczych podlegających ochronie, kierując się potrzebą ochrony
siedlisk przyrodniczych zagrożonych zanikiem, mających ograniczony zasięg
terytorialny wynikający z właściwości przyrodniczych charakterystycznych dla
regionu przyrodniczo-klimatycznego, a także potrzebą zachowania różnorodności
biologicznej.
Art. 36.
1. Zabrania się budowy lub rozbudowy obiektów i urządzeń
w parku narodowym i rezerwacie przyrody, z wyjątkiem obiektów i urządzeń
służących celom parku lub rezerwatu oraz związanych z prowadzeniem gospodarstwa
rolnego i leśnego.
1a. Budowa obiektów i urządzeń służących celom parku narodowego lub rezerwatu przyrody oraz związanych z prowadzeniem gospodarstwa rolnego i leśnego, jest dopuszczalna jeżeli ich lokalizacja, wielkość lub architektura nie spowoduje degradacji przyrody lub krajobrazu.
2. Wydawanie przewidzianych odrębnymi przepisami pozwoleń na budowę lub rozbudowę obiektów i urządzeń na obszarach, o których mowa w ust.1, wymaga uzgodnienia z wojewodą.
Art. 36a.
1. Wydanie decyzji o warunkach zabudowy i
zagospodarowania terenu dla inwestycji realizującej cel publiczny na obszarze
parku krajobrazowego lub obszarze chronionego krajobrazu, wymaga uzgodnienia z
właściwym wojewodą i sporządzenia oceny oddziaływania na środowisko.
2.
Wojewoda wyraża zgodę, o której mowa w ust. 1, jeżeli:
1) z oceny
oddziaływania na środowisko wynika, że realizacja nie wpłynie negatywnie na cel
ochrony danego obszaru, a w szczególności inwestycja ta nie naruszy spójności
krajowego systemu obszarów chronionych, albo
2) z oceny oddziaływania na
środowisko wynika, iż inwestycja ta wpłynie negatywnie na cel ochrony danego
obszaru lub naruszy spójność krajowego systemu obszarów chronionych, ale
jednocześnie przy braku rozwiązań alternatywnych możliwe jest uzupełnienie lub
taka zmiana systemu obszarów chronionych, która zapewni jego spójność.
3.
Jeżeli decyzja, o której mowa w ust. 1 dotyczy celu publicznego związanego
z:
1) ochroną życia lub zdrowia ludzkiego,
2) bezpieczeństwem
publicznym,
3) ochroną przyrody,
nie ma zastosowania warunek zawarty w
ust. 2 pkt 2.
4. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta informuje ministra
właściwego do spraw środowiska o wydaniu decyzji, o której mowa w ust.
1.
Art. 37. 1. Ograniczenia i zakazy wprowadzone w
odniesieniu do przyrody mogą w szczególności dotyczyć:
1) polowania,
wędkowania, rybołóstwa, chwytania, płoszenia i zabijania dziko żyjących
zwierząt, zbierania poroży zwierzyny płowej, niszczenia nor i legowisk
zwierzęcych, gniazd ptasich i wybierania jaj.
2) pozyskiwania, niszczenia lub
uszkadzania drzew i innych roślin,
3) wysypywania, zakopywania i wylewania
odpadów lub innych nieczystości, innego zanieczyszczania wód i gleby oraz
powietrza,
4) dokonywania wszelkich lub istotnych zmian przedmiotów z
obszarów objętych odnową na czas określony lub nieokreślony,
5) używania,
użytkowania, uszkadzania i zanieczyszczania przedmiotów i obszarów objętych
ochroną,
6) zmiany stosunków wodnych, regulacji rzek i potoków,
7)
wydobywanie skał, minerałów, torfu i bursztynu,
8) niszczenia gleby lub
zmiany sposobu jej użytkowania,
9) palenia ognisk,
10) stosowania środków
chemicznych w gospodarce rolnej, leśnej, zadrzewieniowej i łowieckiej,
11)
prowadzenia działalności przemysłowej, rolniczej, hodowlanej lub
handlowej,
12) zbioru wszystkich lub niektórych dziko rosnących roślin albo
ich części, w szczególności owoców i grzybów,
13) zbywania, nabywania,
przewożenia lub wywożenia przedmiotów objętych ochroną albo ich części,
14)
ruchu pojazdów,
15) umieszczania na określonych przedmiotach lub obszarach
objętych ochroną tablic, napisów, ogłoszeń reklamowych i innych znaków nie
związanych z ochroną przedmiotu, z wyjątkiem znaków drogowych i innych znaków
związanych z ochroną porządku i bezpieczeństwa,
16) sprzedaży i spożywania
napojów alkoholowych i innych środków odurzających,
17) palenia
tytoniu,
18) zakłócania ciszy,
19) używania łodzi motorowych, pływania,
żeglowania, uprawiania sportów wodnych i motorowych, prowadzenia żeglugi
pasażerskiej,
20) używania motolotni i lotni,
21) wykonywania lotów
cywilnymi statkami powietrznymi poniżej 2000 metrów wysokości względnej nad
obszarem chronionym, z wyjątkiem lotów patrolowych i interwencyjnych zarządów
Lasów Państwowych oraz Państwowej Straży Pożarnej,
22) dostępu do określonych
przedmiotów poddanych pod ochronę lub wstępu na określone tereny, z wyjątkiem
ich właścicieli, posiadaczy, zarządców, jak też domowników i pracowników, z
wyjątkiem sytuacji, kiedy prowadzenie akcji ratowniczej takiego dostępu lub
wstępu wymaga,
23) budowy lub rozbudowy obiektów budowlanych, linii
komunikacyjnych, urządzeń lub instalacji.
2. Wydawanie przewidzianych odrębnymi przepisami pozwoleń na działalność, której skutki dotyczą ograniczeń lub zakazów wprowadzonych w odniesieniu do przedmiotów i obszarów objętych ochroną, wymaga uzgodnienia z wojewodą.
Art. 38.
Wojewoda może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić na
okres sześciu miesięcy ograniczenia i zakazy, o których mowa w art. 23a ust. 1, art. 26a ust. 1 i art. 31a 37 ust. 1, albo nakazać wykonanie określonych prac lub
urządzeń w stosunku do obiektu lub obszaru o stwierdzonych wartościach
przyrodniczych lub krajobrazowych, przewidzianego do objęcia ochroną, a któremu
zagraża zmiana lub zniszczenie.
Art. 39.
1. Minister właściwy do spraw środowiska prowadzi rejestr
parków narodowych i rezerwatów przyrody, o których mowa w
art. 23 ust. 5.
2. Wojewoda prowadzi dokumentację stanu przyrody, a w szczególności cennych ze względów naukowych lub rzadkość występowania tworów przyrody, obszarów przyrodniczych i innych składników przyrody oraz rejestr rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych i obszarów chronionego krajobrazu.
4. Rejestry, dla poszczególnych form ochrony przyrody, o
których mowa w ust. 1-3 powinny zawierać:
1) liczbę porządkową,
2) nazwę,
jeżeli istnieje i formę ochrony przyrody,
3) datę utworzenia formy ochrony
przyrody,
4) położenie geograficzne i administracyjne formy ochrony przyrody
(obręb ewidencyjny, gmina, powiat, województwo),
5) powierzchnię z
wyszczególnieniem formy własności i rodzajów gruntów,
6) krótki opis
przedmiotu lub obiektu poddanego pod ochronę,
7) miejsce i datę ogłoszenia
aktu o uznaniu lub utworzeniu szczególnej formy ochrony przyrody,
8)
informację czy dana forma ochrony podlega ochronie w zakresie międzynarodowego
prawa ochrony przyrody.
Art. 40.
1. Organy ochrony przyrody, o których mowa w art. 6, przy
wykonywaniu ochrony przyrody mogą korzystać z opinii biegłych w zakresie ochrony
przyrody.
2. Biegłym w zakresie ochrony przyrody uprawnienia są nadawane w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska.
3. Starosta wykonując zadanie z zakresu administracji rządowej prowadzi rejestr pomników przyrody, stanowisk dokumentacyjnych, użytków ekologicznych oraz zespołów przyrodniczo-krajobrazowych.
2. Realizacja zadań, o których mowa w ust. 1, następuje w szczególności
przez:
1) ochronę, utrzymanie i racjonalne zagospodarowanie naturalnych
zbiorowisk roślinnych, a przede wszystkim lasów, torfowisk, bagien, muraw,
solnisk, wydm i brzegów wód oraz naturalnych stanowisk roślin i zwierząt.
2)
rozmnażanie i rozprzestrzenianie ginących gatunków roślin i zwierząt, ochronę i
odtwarzanie stanowisk zwierząt rzadkich oraz ochronę tras migracyjnych
zwierząt.
3. W parkach narodowych lub i rezerwatach przyrody oraz w odniesieniu do gatunków
chronionych roślin lub i zwierząt stosuje się ochronę ścisłą lub ochronę częściową, która polegać
może na całkowitym zaniechaniu ingerencji człowieka albo wyrażać się w czynnym
oddziaływaniu na stan ekosystemów i ich składników przez stosowanie zabiegów
ochronnych, hodowlanych i pielęgnacyjnych.
4. W parkach narodowych lub rezerwatach przyrody, w których część gruntów pozostawiona jest w gospodarczym wykorzystaniu, na gruntach tych stosuje się ochronę krajobrazową.
Art. 42.
1. Zabrania się wprowadzania do
środowiska przyrodniczego zwierząt lub roślin, a także ich form rozwojowych,
obcych rodzimej faunie i florze.
2. Zabrania się przemieszczania w
środowisku przyrodniczym zwierząt lub roślin, a także ich form rozwojowych,
obcych rodzimej faunie i florze.
3. Zakazy, o których mowa w ust. 1 i 2
dotyczą także roślin lub zwierząt wprowadzonych do środowiska przyrodniczego
przed dniem wejścia w życie ustawy.
4. Odstępstwa od zakazów, o których
mowa w ust. 1 i 2 wymagają zezwolenia ministra właściwego do spraw środowiska
wydanego w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, po
zaopiniowaniu przez Państwową Radę Ochrony Przyrody.
5. Zakazy, o których
mowa w ust. 1 i 2 nie mają zastosowania do gatunków ryb, na których wprowadzanie
i przemieszczanie, wymagane jest zezwolenie ministra właściwego do spraw
rolnictwa wydawane na podstawie art. 3 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o
rybactwie śródlądowym (Dz.U. z 1999 r. Nr 66, poz. 750, Nr 101, poz.
1178).Wprowadzenie do wolnej przyrody oraz
przemieszczanie zwierząt i roślin obcych rodzimej faunie i florze jest
zabronione, a wyjątkowe odstępstwa wymagają zgody Ministra Ochrony Środowiska,
Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, wydanej po zasięgnięciu opinii Państwowej Rady
Ochrony Przyrody.
Art. 43.
Gospodarka zasobami przyrody nieożywionej powinna być
prowadzona w sposób zapewniający ochronę innych zasobów, oszczędne użytkowanie
przestrzeni oraz zachowanie jej szczególnie cennych tworów naturalnych, jak
przede wszystkim profile geologiczne i glebowe, jaskinie groty, turnie,
skałki, głazy narzutowe, naturalne zbiorniki wodne, źródła i wodospady, glebowe
powierzchnie wzorcowe, zgodnie z założeniami strategii
ochrony litosfery.
Art. 44.
Zmiana przeznaczenia terenów, na których znajduje się
starodrzew, może być dokonana jedynie w miejscowym planie zagospodarowania
przestrzennego, po uzyskaniu zgody starosty wykonującego zadania z zakresu
administracji rządowej.
Art. 45.
Zabrania się wypalania roślinności na łąkach,
pastwiskach, nieużytkach, rowach, pasach przydrożnych, szlakach kolejowych lub w
strefie oczeretów i trzcin.
Art. 46. 1. Ogrody botaniczne i zoologiczne
podlegają ochronie niezbędnej do zapewnienia zachowania gatunków fauny i flory
zagrożonych wyginięciem w stanie naturalnym.
2. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa określi zasady ochrony i hodowli w ogrodach botanicznych i zoologicznych gatunków, o których mowa w ust.1.
1. Gatunki roślin i zwierząt zagrożonych wyginięciem w
stanie naturalnym, utrzymywane w ogrodach zoologicznych, botanicznych lub
bankach genów podlegają ochronie w celu zachowania różnorodności
biologicznej.
2. Ogrody botaniczne, zoologiczne oraz tereny przewidziane
w planie zagospodarowania przestrzennego na rozbudowę istniejących lub budowę
nowych ogrodów podlegają ochronie niezbędnej do zapewnienia ich prawidłowej
działalności i rozwoju.
3. Ochrona o której mowa w ust. 2 polega na
zakazie:
1) wznoszenia na terenie ogrodu botanicznego lub zoologicznego
obiektów budowlanych i urządzeń nie związanych z ich działalnością,
2)
ograniczania obszaru ogrodu botanicznego lub zoologicznego na rzecz działalności
nie związanej z ich rolą i przeznaczeniem,
3) zmiany na terenie ogrodu
botanicznego lub zoologicznego albo w ich otoczeniu stosunków wodnych, zwłaszcza
obniżenia wód gruntowych,
4) zanieczyszczania na terenie ogrodu botanicznego
lub zoologicznego albo w ich otoczeniu powierzchni ziemi, wód i powietrza,
5)
wznoszenia w sąsiedztwie ogrodu botanicznego lub zoologicznego obiektów
budowlanych lub urządzeń przeznaczonych do prowadzenia działalności produkcyjnej
lub usługowej wpływającej szkodliwie na warunki przyrodnicze niezbędne do
prawidłowego funkcjonowania ogrodów.
4. Ogrody botaniczne i zoologiczne
funkcjonują w oparciu o sporządzane co 5 lat programy działalności i rozwoju
uzgadniane z wójtem, burmistrzem lub prezydentem miasta i zatwierdzane przez
ministra właściwego do spraw środowiska.
5. Zasady korzystania z ogrodów
botanicznych i zoologicznych określają, w drodze regulaminu ich
zarządy.
6. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta w miejscowych planach
zagospodarowania przestrzennego oraz w swojej działalności uwzględniają potrzeby
funkcjonowania i rozwoju istniejących lub planowanych do utworzenia ogrodów
botanicznych i zoologicznych oraz zapewniają ich ochronę.
7. Wójt,
burmistrz lub prezydent miasta przed wydaniem decyzji w sprawie ustalenia
warunków zabudowy i zagospodarowania terenu inwestycji przewidzianej do
realizacji w pobliżu ogrodu botanicznego lub zoologicznego informuje o
przygotowywanym przedsięwzięciu zarząd ogrodu, który w terminie jednego miesiąca
może zgłosić swoje zastrzeżenia i wnioski.
8. Przepis ust. 7 stosuje się
odpowiednio przy rozpatrywaniu wniosku o wyrażenie zgody na zmianę sposobu
użytkowania obiektu budowlanego, znajdującego się w pobliżu ogrodu botanicznego
lub zoologicznego, jeżeli zmiana ta mogłaby mieć wpływ na funkcjonowanie
ogrodu.
9. Chów i hodowla zwierząt w ogrodach zoologicznych prowadzona
jest przy zachowaniu warunków określonych odrębnymi przepisami, w tym w
szczególności: ustawą z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych
zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Państwowej Inspekcji
Weterynaryjnej (Dz.U. z 1999 r. Nr 66, poz. 752) i ustawą z dnia 21 sierpnia
1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U. Nr 111, poz. 724, z 1998 r. Nr 88, poz. 554,
Nr 106, poz. 668, Nr 113, poz. 715 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136).
10.
Minister właściwy do spraw środowiska w drodze rozporządzenia określi
szczegółowe warunki dla chowu i hodowli poszczególnych grup zwierząt, biorąc pod
uwagę ich wymagania, w tym, w szczególności:
1) niezbędne wyposażenie w
budowle i urządzenia techniczne miejsc przebywania przedstawicieli
poszczególnych gatunków lub grup zwierząt,
2) minimalne warunki przestrzenne
dla utrzymywania poszczególnych gatunków lub grup zwierząt,
3) warunki
niezbędne dla prowadzenia reprodukcji poszczególnych gatunków lub grup
zwierząt,
4) warunki jakie muszą być spełnione dla zapewnienia bezpieczeństwa
zwierząt i ludzi.
11. Przeniesienie z ogrodu botanicznego, zoologicznego
lub banku genów do stanu naturalnego roślin lub zwierząt gatunków zagrożonych
wyginięciem następuje za zgodą ministra właściwego do spraw
środowiska.
Art. 47.
Starosta, wykonując zadanie z zakresu administracji
rządowej sprawuje kontrolę nad przestrzeganiem przepisów o ochronie przyrody w
trakcie gospodarczego wykorzystywania zasobów i poszczególnych składników
przyrody przez jednostki organizacyjne oraz osoby prawne i fizyczne. W tym
zakresie przysługuje mu prawo wstępu na nieruchomość, przeprowadzania badań i
obserwacji, żądania wyjaśnień i przeglądania dokumentacji.
Art. 49.
1. Osoby fizyczne zainteresowane ochroną przyrody mogą
uzyskać uprawnienia społecznych opiekunów przyrody.
2. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1, nadaje starosta.
3. Społecznym opiekunem przyrody może być każdy obywatel Rzeczypospolitej Polskiej, który wyraził zgodę na objęcie tej funkcji, posiada pełną zdolność do czynności prawnych, nie był karany za przestępstwa oraz posiada znajomość przepisów prawnych.
4. Społeczni opiekunowie przyrody mogą działać indywidualnie lub w zespole, zwanym kołem opiekunów przyrody.
5. Społeczny opiekun przyrody przy wykonywaniu swoich obowiązków jest uprawniony do pouczania osób naruszających przepisy o ochronie przyrody.
6. Do działalności społecznych opiekunów przyrody na obszarach objętych formami ochrony przyrody stosuje się odpowiednio przepis art. 48.
2. Na obrzeżach chronionych kompleksów przyrodniczych i
otulin oraz w pobliżu chronionych tworów przyrody należy umieszczać
tablice obwieszczające o ograniczeniach i zakazach, wprowadzonych w myśl
przepisów rozdziału 3, lub inne oznakowania informujące o poddaniu pod ochronę.
Wzory tablic ustali Minister Ochrony Środowiska, Zasobów
Naturalnych i Leśnictwa.
2a. Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze rozporządzenia, określi wzory tablic uwzględniając potrzebę ujednolicenia wzoru tablic na terenie kraju, określając kształt i ich wielkość, materiał z jakiego zostaną wykonane, tło tablic, wielkość i kolor liter oraz miejsca umieszczania tablic.
3. W przypadku przebiegu trasy komunikacyjnej przez park narodowy zasady ruchu oraz wyznaczenie miejsc parkingowych wymaga uzgodnienia z dyrektorem parku narodowego.
Art. 51.
W przypadku poddania pod ochronę całości lub części
przedmiotu, dla którego istnieje księga wieczysta, na wniosek wojewody lub
dyrektora parku ujawnia się w niej poddanie przedmiotu pod ochronę. Gdy dalsza
ochrona stanie się bezprzedmiotowa, odnośny wpis skreśla się.
Art. 52.
1. Skarb Państwa odpowiada za szkody wyrządzone przez
żubry, niedźwiedzie i bobry. Odpowiedzialność nie obejmuje utraconych
korzyści.
2. W sprawach o naprawienie szkód, o których mowa w ust. 1, orzekają sądy powszechne. Wypłaty odszkodowań dokonuje wojewoda właściwy ze względu na miejsce wyrządzenia szkody.
3. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, inne gatunki zwierząt chronionych wyrządzających szkody, za które odpowiada Skarb Państwa.
4. Szkody spowodowane przez gatunki zaliczone do
zwierząt zwierzęta zaliczane do
gatunków łownych, występujące w parkach narodowych, strefach ochrony zwierząt oraz w rezerwatach przyrody
szacuje się oraz dokonuje wypłaty odszkodowań
według zasad określonych ustalonych w ustawie z dnia 13 października 1995 r. -
Prawo łowieckie (Dz. U. Nr 147, poz. 713 i z 1997 r. Nr 14, poz. 72 Nr 60, poz. 369, Nr 88, poz. 554, Nr 110, poz. 715, Nr 133, poz.
884, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 oraz z 1999 r. Nr 40, poz. 401).
5. Szacowanie szkód w strefie ochronnej zwierząt
łownych, wyrządzanych przez zwierzynę, należy do zadań Służby Parku Narodowego,
a w rezerwatach do organu sprawującego nadzór nad rezerwatem.
6.
Odszkodowania za szkody spowodowane przez zwierzynę w strefie ochronnej zwierząt
łownych pokrywane są ze środków parku narodowego, a za szkody spowodowane w
rezerwatach przyrody ze środków budżetowych wojewody.
Art. 53.
Obiekty i urządzenia zbudowane wbrew wprowadzonym zakazom
albo bez uzyskania wymaganej zgody organu ochrony przyrody lub niezgodnie z
warunkami uzgodnienia podlegają przymusowej rozbiórce w trybie przepisów prawa
budowlanego.
Art. 55. Art. 56. Art. 57. Art. 58. 2. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ust. 1, orzeka się: 3. Zwierzęta lub rośliny, ich części oraz produkty
pochodne, wobec których orzeczono przepadek, podlegają przekazaniu podmiotowi
uprawnionemu do ich posiadania, wskazanemu przez wojewodę właściwego ze względu
na miejsce popełnienia wykroczenia. W przypadku gatunków zwierząt lub roślin
obcych rodzimej faunie i florze podmiot uprawniony do ich posiadania wskazuje
minister właściwy do spraw środowiska.. Art. 59.
Art. 61. Art. 62. 1) nieruchomości będące własnością Skarbu Państwa, a znajdujące się w
granicach parków narodowych, przejmą w zarząd dyrektorzy parków, 2) obsługę ruchu turystycznego na obszarze parków narodowych przejmą
dyrektorzy parków. 2. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa może określić
odstępstwa od spraw, o których mowa w ust.1. Art. 63. Art. 64. Art. 65.
Utracił moc
Utracił moc
Utracił moc
1. Kto narusza zakazy lub ograniczenia, obowiązujące na obszarach chronionych oraz w stosunku do roślin,
zwierząt objętych ochroną gatunkową ustanowioną przez właściwy organ oraz w
stosunku do siedlisk przyrodniczych o których mowa
w art. 36 i art. 37 ust. 1, podlega karze aresztu lub grzywny.
1)
przepadek narzędzi i przedmiotów służących do popełnienia wykroczenia oraz
przedmiotów uzyskanych za pomocą wykroczenia,
2) obowiązek przywrócenia stanu
poprzedniego, a jeśli obowiązek taki byłby niewykonalny, nawiązkę do wysokości
pięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego
brutto, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego za kwartał
poprzedzający kwartał, w którym nastąpiło wykroczenie 25.000 złotych na rzecz właściwego wojewódzkiego
funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej,
3)
przepadek albo odesłanie rośliny lub zwierzęcia do państwa eksportującego na
koszt właściciela.
Kto wypala roślinność na łąkach, pastwiskach, nieużytkach,
rowach, pasach przydrożnych, szlakach kolejowych, w strefie oczeretów lub
trzcin, podlega karze aresztu albo grzywny.
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy
wprowadzające, przejściowe i końcowe
Art. 60.
W ustawie z
dnia 20 grudnia 1989 r. o utworzeniu urzędu Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów
Naturalnych i Leśnictwa (Dz. U. Nr 73, poz. 433 i z 1991 r. Nr 101, poz. 444) w
art. 5 na końcu zdania kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje wyrazy: "a w
zakresie ochrony przyrody przy pomocy Głównego Konserwatora Przyrody."
W ustawie z dnia 17 maja 1990 r. o podziale zadań i
kompetencji określonych w ustawach szczególnych pomiędzy organy gminy a organy
administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 34, poz. 198,
Nr 43, poz. 253 i Nr 87, poz. 506 oraz z 1991 r. Nr 95, poz. 425 i Nr 107, poz.
464) w art. 1 pkt 2 skreśla się.
1. W ciągu roku od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy:
Traci moc ustawa z dnia 7 kwietnia 1949 r. o ochronie
przyrody (Dz. U. Nr 25, poz. 180, z 1987 r. Nr 33, poz. 180 i z 1990 r. Nr 34,
poz. 198).
Do czasu wydania przepisów wykonawczych do niniejszej
ustawy zachowują moc przepisy dotychczasowe, jeżeli nie są sprzeczne z tą
ustawą.
Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
Powrót