Białcz i Białczyk. Dwie przechodzące płynnie w siebie wsie: pierwsza rozciągnięta wzdłuż szosy z Kostrzyna do Gorzowa, druga o rozproszonej zabudowie położona w dolinie Warty na płd.-zach. od Witnicy. Założone zostały jako jedna osada olęderska w XVIII wieku na łąkach między Witnicą a Pyrzanami. Na zlecenie kamery królewskiej osadzenia wsi dokonał inspektor wałów i grobli Marburg, sprowadzając między innymi 10 rodzin niemieckich z Polski, w której w tym czasie prześladowano protestantów. Zajęcie gruntów Witnicy spowodowało skargi do króla pruskiego, który jednak odrzucił je, umożliwiając rozwój Białczyka. Miejscowi koloniści także zasłynęli z oporu, jaki stawiali administracji państwowej, nie chcąc brać udziału w pracach przy konserwacji kanałów i wałów. W XIX w. funkcjonowała tu stacja poczty państwowej i punkt wymiany koni. Ciekawostką jest, że istniejący do dziś kościół w Białczu ufundowała odległa parafia z Klasztornego w Puszczy Drawskiej. Po II wojnie światowej na łąkach Białczyka istniało lotnisko polowe armii radzieckiej; podmokły grunt utwardzono stalowymi odlewami. W Białczu znajduje się gospodarstwo ekologiczne Stanisława Aszyjczyka, oferujące do sprzedaży warzywa, owoce i zboża. Miejscową atrakcją jest też farma strusi afrykańskich prowadzona przez Inez i Andrzeja Wilewskich.