[Opisy gatunków]
[Strona główna programu]
[Strona główna Lubuskiego Klubu Przyrodników]
Leucojum vernum L. - Śnieżyca wiosenna
Rodzina: Amaryllidaceae - Amarylkowate
Niem.: Marzenbecher, Fruhlings-Knotenblume
Morfologia: Wieloletnia cebulowa roślina dorastająca do 30 cm wysokości, rosnąca w niewielkich kępach. Liście odziomkowe, równowąskie, zwykle 2, rzadziej 3-4, jasnozielone, 1-2 cm szerokości,. Łodyga bezlistna, zakończona 1 zwisającym kwiatem i długą liściokształtną pochwą. Kwiaty dzwonkowate, osadzone na głąbiku, białe, z żółtymi plamki na szczycie. Owocem jest gruszkowata torebka.
Biologia: Kwitnie od marca do kwietnia. Zakwita później, niż śnieżyczka przebiśnieg. Zapylenia dokonują owady - głównie pszczoły i motyle dzienne. Rozmnaża się przez cebulki i nasiona. Nasiona zaopatrzone w gruczołki - elajosomy są rozsiewane przez mrówki.
Ekologia: Rośnie w cienistych, żyznych i wilgotnych lasach liściastych - głównie w lasach łęgowych, buczynach oraz w grądach w dolinach rzek. Spotykana na łąkach, w zaroślach nad brzegami wód. Preferuje siedliska półcieniste, wilgotne, żyzne, na glebach gliniastych i próchnicznych, z próchnicą typu mull.
Rozmieszczenie: Gatunek o zasięgu środkowoeuropejskim. Zwarty zasięg występowania rozciąga się od Belgii ku Hiszpanii, przez północne Włochy, Bałkany po Karpaty. W Polsce rośnie głównie w południowej części kraju. W zachodniej i północnej części kraju spotykany rzadko i w rozproszeniu. Podobnie jak śnieżyczka przebiśnieg występuje na siedliskach antropogenicznych, w miejscach związanych z działalnością człowieka - w starych parkach, cmentarzach i ruinach osad w lasach. Na terenie RDLP Zielona Góra występuje rzadko, m.in. w rejonie Lubska.
Uwagi: Roślina trująca. Podlega ścisłej ochronie gatunkowej. Często uprawiana w ogrodach jako roślina ozdobna, czasem dziczejąca.
(c) Lubuski Klub Przyrodników. Tekst: Jolanta i Paweł Pawlaczyk, ryciny Kinga Gawrońska i Krzysztof Ziarnek.