[Główny tekst] [Zał. 1] [Zał. 2] [Zał. 3] [Zał. 4] [Ratyfikacja przez Polskę] [Sprostowanie błędnego tłumaczenia] [Strona główna serwisu prawnego] [Strona główna LKP]
Uwaga! Podane tu oficjalne i opublikowane w Dzienniku Ustaw tłumaczenie nie jest zgodne z oryginalnym, angielskim tekstem Konwewncji! - zobacz więcej |
KONWENCJA O OCHRONIE GATUNKÓW DZIKIEJ FLORY I FAUNY EUROPEJSKIEJ ORAZ ICH
SIEDLISK,
sporządzona w Bernie dnia 19 września 1979 r.
PREAMBUŁA
Państwa członkowskie Rady Europy i inni sygnatariusze
niniejszej Konwencji,
- zważywszy, że celem Rady Europy jest osiągnięcie
większej jedności jej członków,
- zważywszy na wolę Rady Europy
współdziałania z innymi państwami w dziedzinie ochrony przyrody.
- uznając,
że dzika fauna i flora stanowi naturalne dziedzictwo o wartości estetycznej,
naukowej, kulturowej, rekreacyjnej, gospodarczej, które powinno być zachowane i
przekazane przyszłym pokoleniom,
- uznając zasadniczą rolę dzikiej fauny i
flory w utrzymaniu równowagi biologicznej, stwierdzając, że liczebność wielu
gatunków dzikiej fauny i flory ulega obecnie poważnemu zmniejszeniu, a niektórym
z nich zagraża wyginięcie.
- świadomi, że ochrona naturalnych siedlisk jest
niezbędnym elementem ochrony i zachowania dzikiej fauny i flory,
- uznając,
że ochrona dzikiej fauny i flory powinna być uwzględniona przez rządy w
krajowych planach i programach i że konieczne jest podjęcie międzynarodowej
współpracy, zwłaszcza w celu ochrony gatunków wędrownych;
- mając na uwadze
liczne apele o wspólne działania ze strony rządów lub organizacji
międzynarodowych, w szczególności wezwania wyrażone przez Konferencję Narodów
Zjednoczonych w sprawie Środowiska Człowieka w 1972 roku i apel Zgromadzenia
Parlamentarnego Rady Europy;
- pragnąc przede wszystkim dostosować się w
dziedzinie ochrony dzikiej fauny i flory do zaleceń zawartych w Uchwale nr 2
Drugiej Europejskiej Konferencji Ministerialnej w sprawie Środowiska,
uzgodniły, co następuje:
Rozdział I
Postanowienia ogólne
Artykuł 1
1. Celem niniejszej konwencji jest ochrona gatunków dzikiej
fauny i flory oraz ich siedlisk naturalnych, zwłaszcza tych gatunków i siedlisk,
których ochrona wymaga współdziałania kilku państw, oraz wspieranie
współdziałania w tym zakresie.
2. Szczególny nacisk położono na ochronę
gatunków zagrożonych i ginących, włączając w to gatunki wędrowne zagrożone i
ginące.
Artykuł 2
Umawiające się strony podejmą niezbędne środki, aby zachować
populację dzikiej fauny i flory na poziomie, który odpowiada w szczególności
wymaganiom ekologicznym, naukowym i kulturowym lub też dostosować populacje tych
gatunków do tego poziomu, uwzględniając jednocześnie wymagania gospodarcze i
potrzeby rekreacyjne oraz potrzeby zagrożonych lokalnie podgatunków, odmian lub
form.
Artykuł 3
1. Każda z umawiających się stron podejmie działania
mające na celu wdrożenie krajowej polityki ochrony dzikiej flory i fauny oraz
siedlisk naturalnych, ze szczególnym uwzględnieniem gatunków zagrożonych i
ginących, zwłaszcza gatunków endemicznych oraz tych, których siedliska są
zagrożone, w rozumieniu postanowień niniejszej konwencji.
2. Każda z
umawiających się stron podejmuje się uwzględnić ochronę dzikiej fauny i flory w
swojej polityce dotyczącej planowania i rozwoju oraz w swych działaniach
ukierunkowanych na ograniczenie zanieczyszczeń.
3. Każda z umawiających się
stron będzie wspierać edukację i rozpowszechnianie ogólnych informacji o
potrzebie ochrony dzikiej flory i fauny oraz ich siedlisk.
Rozdział II
Ochrona siedlisk
Artykuł 4
1. Każda z umawiających się stron podejmie właściwe i niezbędne
środki ustawodawcze i administracyjne, by zapewnić ochronę siedlisk dzikiej
flory i fauny, w szczególności gatunków wymienionych w załącznikach I i II, oraz
ochronę zagrożonych siedlisk naturalnych.
2. Umawiające się strony w swojej
polityce dotyczącej planowania i rozwoju będą mieć na względzie potrzebę ochrony
obszarów chronionych, określonych w ustępie poprzedzającym, tak aby uniknąć lub
zmniejszyć tak dalece, jak to możliwe, wszelkie pogarszanie się stanu takich
terenów.
3. Umawiające się strony podejmują się zwracać szczególną uwagę na
ochronę obszarów ważnych dla gatunków wędrownych, wymienionych w załącznikach II
i III, które są odpowiednio usytuowane na szlakach wędrówek i spełniają rolę
terenów zimowania, odpoczynku, żerowania, rozmnażania lub pierzenia.
4.
Umawiające się strony podejmują się, stosownie do potrzeb, koordynować działania
w zakresie ochrony siedlisk naturalnych, o których mowa w niniejszym artykule,
jeśli są one położone na obszarach przygranicznych.
Rozdział III
Ochrona gatunków
Artykuł 5
Każda z umawiających się stron podejmie właściwe i niezbędne
środki ustawodawcze i administracyjne, aby zapewnić szczególną ochronę gatunków
dzikiej flory, wymienionych w załączniku I. Należy zabronić umyślnego zrywania,
zbierania, ścinania lub wyrywania takich roślin. Każda z umawiających się stron,
stosownie do potrzeb, zakaże posiadania lub sprzedaży roślin tych gatunków.
Artykuł 6
Każda z umawiających się stron podejmie właściwe i niezbędne
przedsięwzięcia ustawodawcze i administracyjne, aby zapewnić szczególną ochronę
gatunków dzikiej fauny, wymienionych w załączniku II. W odniesieniu do zwierząt
tych gatunków muszą być przede wszystkim zakazane:
a) wszystkie formy
umyślnego chwytania, przetrzymywania i umyślnego zabijania;
b) umyślne
uszkadzanie lub niszczenie miejsc rozrodu lub odpoczynku;
c) umyślne
niepokojenie dzikich zwierząt, zwłaszcza w okresie rozrodu, wychowu młodych lub
snu zimowego, jeżeli takie postępowanie będzie miało znaczące skutki w
odniesieniu do celów niniejszej konwencji;
d) umyślne niszczenie lub
wybieranie jaj oraz posiadanie jaj, a nawet wydmuszek;
e) posiadanie i
handel wewnętrzny tymi zwierzętami, żywymi lub martwymi, włączając w to
zwierzęta wypchane oraz łatwo rozpoznawalne części zwierząt lub produkty z nich
pochodzące, w przypadku gdy środek ten przyczyni się do zwiększenia skuteczności
postanowień niniejszego artykułu.
Artykuł 7
1. Każda z umawiających się
stron podejmie właściwe i niezbędne środki ustawodawcze i administracyjne, aby
zapewnić ochronę gatunków dzikiej fauny, wymienionych w załączniku III.
2.
Wszelka eksploatacja dzikiej fauny, wymienionej w załączniku III, powinna być
regulowana przepisami tak, aby populacja nie była zagrożona, z uwzględnieniem
wymogów określonych w art. 2.
3. Podejmowane przedsięwzięcia powinny
obejmować:
a) wyznaczenie okresów ochronnych i/lub inne procedury regulujące
eksploatację;
b) wprowadzenie tymczasowego lub lokalnego zakazu eksploatacji
populacji, stosownie do potrzeb, w celu przywrócenia jej zadowalającej
liczebności;
c) uregulowanie, stosownie do potrzeb, sprzedaży,
przetrzymywania w celu sprzedaży, transportu i wystawiania na sprzedaż żywych
lub martwych dzikich zwierząt.
Artykuł 8
W odniesieniu do chwytania lub
zabijania zwierząt spośród dzikich gatunków wymienionych w załączniku III i w
przypadkach, w których zgodnie z art. 9 stosowane są wyjątki odnośnie dzikich
zwierząt z gatunków wymienionych w załączniku II, umawiające się strony zakażą
użycia wszelkich niewybiórczych metod chwytania i zabijania tych zwierząt oraz
stosowania wszystkich metod mogących spowodować lokalny zanik populacji tych
gatunków lub poważne szkody w ich populacjach, a szczególnie środków i metod
wymienionych w załączniku IV.
Artykuł 9
1. O ile nie istnieje żadne inne
zadowalające rozwiązanie, każda z umawiających się stron może stosować wyjątki
od postanowień art. 4, 5, 6, 7 niniejszej konwencji i od zakazu stosowania
środków określonych w art. 8, pod warunkiem że stosowanie wyjątku nie będzie
miało ujemnego wpływu na przetrwanie danej populacji. Wyjątki można stosować z
następujących powodów:
- w celu ochrony flory i fauny,
- w celu
zapobieżenia poważnym szkodom w uprawach, pogłowiu żywego inwentarza, lasach,
gospodarstwach rybnych, wodach i innych formach własności,
- w celu ochrony
zdrowia publicznego i bezpieczeństwa publicznego, bezpieczeństwa ruchu
powietrznego oraz dla innych nadrzędnych interesów publicznych,
- ze względu
na potrzeby prac badawczych i dydaktycznych, ponowne zasiedlanie, reintrodukcję
i hodowlę,
- w celu zezwolenia, w ściśle kontrolowanych warunkach, wybiórczo
i w ograniczonym stopniu, na pozyskiwanie, przetrzymywanie lub inne rozsądne
wykorzystywanie niewielkiej liczby niektórych dzikich zwierząt i roślin.
2.
Umawiające się strony składają Stałemu Komitetowi, co dwa lata, raporty o
wyjątkach zastosowanych na mocy ustępu poprzedzającego. W raportach tych należy
podać:
- populacje, wobec których wyjątki są lub były stosowane, oraz tam,
gdzie to praktycznie możliwe, liczbę objętych nimi osobników,
- dozwolone
metody zabijania lub odławiania,
- zagrożenia oraz okoliczności, czas i
miejsce, w których te wyjątki mogą być stosowane,
- organ władzy upoważniony
do stwierdzenia, że podane wyżej warunki zostały spełnione i do podjęcia decyzji
odnośnie do środków, które mogą zostać użyte, zakresu ich stosowania oraz
wykonawców,
- podjęte środki kontroli.
Rozdział IV
Postanowienia specjalne dotyczące gatunków wędrownych
Artykuł 10
1. Umawiające się strony podejmą się, oprócz środków
określonych w art. 4, 6, 7 i 8, koordynować swoje działania, mające na celu
ochronę wymienionych w załącznikach II i III gatunków wędrownych, których zasięg
występowania rozciąga się na terytoria tych stron.
2. Umawiające się strony
podejmą środki zmierzające do zapewnienia, aby okresy ochronne i/lub procedury
regulujące eksploatację, ustanowione na mocy art. 7 ust. 3 pkt (a), były
wystarczające do spełnienia wymagań gatunków wędrownych wymienionych w
załączniku III i właściwie zastosowane.
Rozdział V
Postanowienia uzupełniające
Artykuł 11
1. Wykonując postanowienia niniejszej konwencji, umawiające
się strony podejmą się:
a) współdziałać, ilekroć zaistnieje tego potrzeba, a
zwłaszcza jeśli współdziałanie to zwiększy skuteczność środków podejmowanych na
mocy innych artykułów niniejszej konwencji;
b) popierać i koordynować
badania naukowe związane z celami niniejszej konwencji.
2. Każda z
umawiających się stron podejmie się:
a) popierać reintrodukację rodzimych
gatunków dzikiej flory i fauny, jeśli przyczyni się to do ochrony zagrożonego
gatunku, pod warunkiem że najpierw, przy uwzględnianiu doświadczeń innych
umawiających się stron, zostaną przeprowadzone badania mające na celu ustalenie,
czy taka reintrodukcja będzie skuteczna i możliwa do przyjęcia;
b) ściśle
kontrolować introdukowanie gatunków obcych.
3. Każda z umawiających się
stron będzie informować Stały Komitet o gatunkach objętych całkowitą ochroną na
jej terytorium, a nie wymienionych w załącznikach I i II.
Artykuł 12
Umawiające się strony mogą zastosować bardziej rygorystyczne
środki, w celu ochrony dzikiej flory i fauny oraz ich naturalnych siedlisk, niż
przewidziane w niniejszej konwencji.
Rozdział VI
Stały Komitet
Artykuł 13
1. Dla potrzeb niniejszej konwencji zostaje ustanowiony Stały
Komitet.
2. Każda z umawiających się stron może być reprezentowana w Stałym
Komitecie przez jednego lub więcej delegatów. Każdej delegacji przysługuje jeden
głos. W dziedzinach należących do jej kompetencji Europejska Wspólnota
Gospodarcza będzie korzystać ze swego prawa głosu z liczbą głosów równą liczbie
jej państw członkowskich, będących umawiającymi się stronami niniejszej
konwencji; Europejska Wspólnota Gospodarcza nie będzie korzystać ze swojego
prawa głosu, jeżeli jej państwa członkowskie korzystają ze swojego prawa głosu i
odwrotnie.
3. Każde państwo członkowskie Rady Europy, które nie jest
umawiającą się stroną niniejszej konwencji, może być reprezentowane w Stałym
Komitecie przez obserwatora.
Stały Komitet może, w wyniku jednomyślnej
decyzji, poprosić każde państwo nie będące członkiem Rady Europy i nie będące
umawiającą się stroną niniejszej konwencji, aby było reprezentowane przez
obserwatora podczas jednego z posiedzeń.
Każdy organ lub instytucja
posiadająca techniczne umiejętności w dziedzinie ochrony, zachowywania lub
gospodarowania dziką fauną i florą oraz ich siedliskami, a także należąca do
jednej z następujących kategorii:
a) międzynarodowe organizacje albo organy,
rządowe lub pozarządowe bądź krajowe organizacje i organy rządowe;
b)
krajowe organizacje albo organy pozarządowe upoważnione w tym zakresie przez
państwo, w którym mają siedzibę;
może poinformować Sekretarza Generalnego
Rady Europy, co najmniej trzy miesiące przed posiedzeniem Stałego Komitetu, o
swoim życzeniu przysłania obserwatorów na to posiedzenie. Obserwatorzy ci
zostaną dopuszczeni, chyba że co najmniej na miesiąc przed posiedzeniem jedna
trzecia umawiających się stron poinformuje Sekretarza Generalnego o swoim
sprzeciwie.
4. Stały Komitet będzie zwoływany przez Sekretarza Generalnego
Rady Europy. Pierwsze posiedzenie odbędzie się przed upływem jednego roku od
daty wejścia w życie niniejszej konwencji. Komitet będzie się następnie spotykać
przynajmniej co dwa lata, a także ilekroć zażąda tego większość umawiających się
stron.
5. Większość umawiających się stron stanowi kworum niezbędne do
odbycia posiedzenia Stałego Komitetu.
6. Z zastrzeżeniem postanowień
niniejszej konwencji. Stały Komitet ustanowi swój regulamin wewnętrzny.
Artykuł 14
1. Stały Komitet będzie odpowiedzialny za sprawdzanie
przestrzegania postanowień niniejszej konwencji. Może on w szczególności:
-
prowadzić stały przegląd postanowień konwencji, w tym jej załączników oraz badać
wszelkie konieczne zmiany;
- występować z zaleceniami wobec umawiających się
stron dotyczącymi środków, które należy podjąć w celu wprowadzenia w życie
postanowień niniejszej konwencji;
- zalecać odpowiednie środki mające na
celu informowanie społeczeństwa na bieżąco o działaniach podejmowanych w ramach
niniejszej konwencji;
- występować z zaleceniami wobec Komitetu Ministrów,
dotyczącymi zaproszenia państw nie będących członkami Rady Europy do
przystąpienia do niniejszej konwencji;
- wysuwać wszelkie propozycje
dotyczące poprawy skuteczności konwencji, włączając propozycje dotyczące
zawarcia z państwami, które nie są stronami niniejszej konwencji, porozumień
mających na celu zwiększenie skuteczności ochrony gatunków lub grup gatunków.
2. W celu wypełniania swych zadań Stały Komitet może ze swej własnej
inicjatywy organizować spotkania grup ekspertów.
Artykuł 15
Po każdym posiedzeniu Stały Komitet przekazuje Komitetowi
Ministrów Rady Europy raport o swoich pracach i funkcjonowaniu konwencji.
Rozdział VII
Poprawki
Artykuł 16
1. Każda poprawka do artykułów niniejszej konwencji,
proponowana przez którąkolwiek umawiającą się stronę lub Komitet Ministrów,
zostanie podana do wiadomości Sekretarza Generalnego Rady Europy i przekazana
przez niego na co najmniej dwa miesiące przed posiedzeniem Stałego Komitetu
państwom członkowskim Rady Europy, każdemu sygnatariuszowi, każdej umawiającej
się stronie, każdemu państwu zaproszonemu do podpisania konwencji zgodnie z
postanowieniami art. 19 i każdemu państwu zaproszonemu do przystąpienia do niej
zgodnie z postanowieniami art. 20.
2. Każda poprawka, proponowana zgodnie z
postanowieniami ustępu poprzedzającego, zostanie rozpatrzona przez Stały
Komitet, który:
a) w razie poprawek dotyczących art. od 1 do 12, ich tekst -
przyjęty większością trzech czwartych oddanych głosów - przedłoży do przyjęcia
przez umawiające się strony;
b) w razie poprawek dotyczących art. od 13 do
24, ich tekst - przyjęty większością trzech czwartych oddanych głosów -
przedłoży do zatwierdzenia przez Komitet Ministrów, a po jego zatwierdzeniu
przekaże go do przyjęcia przez umawiające się strony.
3. Każda poprawka
wchodzi w życie w trzydziestym dniu po poinformowaniu Sekretarza Generalnego
przez wszystkie umawiające się strony o jej przyjęciu.
4. Postanowienia ust.
1, ust. 2 lit. (a) i ust. 3 niniejszego artykułu stosuje się też do przyjmowania
nowych załączników do niniejszej konwencji.
Artykuł 17
1. Każda poprawka do załączników niniejszej konwencji, proponowana przez
którąkolwiek umawiającą się stronę lub Komitet Ministrów, podana zostanie do
wiadomości Sekretarza Generalnego Rady Europy i przekazana przez niego, na co
najmniej dwa miesiące przed posiedzeniem Stałego Komitetu, państwom członkowskim
Rady Europy, każdemu sygnatariuszowi, każdej umawiającej się stronie, każdemu
państwu zaproszonemu do podpisania konwencji zgodnie z postanowieniami art. 19 i
każdemu państwu zaproszonemu do przystąpienia do niej zgodnie z postanowieniami
art. 20.
2. Każda poprawka, proponowana zgodnie z postanowieniami ustępu
poprzedzającego zostanie rozpatrzona przez Stały Komitet, który może ją przyjąć
większością dwóch trzecich głosów umawiających się stron. Przyjęty tekst
zostanie przekazany umawiającym się stronom.
3. Po upływie trzech miesięcy
od przyjęcia poprawki przez Stały Komitet, jeśli jedna trzecia umawiających się
stron nie zgłosi sprzeciwu, każda poprawka wchodzi w życie w stosunku do
umawiających się stron, które nie powiadomiły o swoim sprzeciwie.
Rozdział VIII
Rozstrzyganie sporów
Artykuł 18
1. Stały Komitet dołoży wszelkich starań, aby doprowadzić do
polubownego rozwiązania wszelkich problemów, które mogą wyniknąć podczas
wykonywania niniejszej konwencji.
2. Wszelkie spory powstałe między
umawiającymi się stronami, dotyczące interpretacji lub stosowania niniejszej
konwencji, które nie zostaną rozstrzygnięte na podstawie postanowień ustępu
poprzedzającego lub w drodze negocjacji pomiędzy stronami sporu, będą poddawane
na żądanie jednej ze stron arbitrażowi, o ile zainteresowane strony nie uzgodnią
inaczej. Każda strona mianuje jednego arbitra, a ci dwaj arbitrzy wyznaczą
trzeciego arbitra. Z zastrzeżeniem postanowień ust. 3 niniejszego artykułu,
jeśli jedna ze stron nie wyznaczy swego arbitra w ciągu trzech miesięcy od
złożenia wniosku o arbitraż, arbiter ten zostanie wyznaczony na wniosek drugiej
strony przez przewodniczącego Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w ciągu
następnych trzech miesięcy. Ta sama procedura będzie stosowana, jeśli arbitrzy
nie będą mogli uzgodnić wyboru trzeciego arbitra w ciągu trzech miesięcy od
czasu mianowania dwu pierwszych arbitrów.
3. W razie sporu między dwiema
umawiającymi się stronami, z których jedna jest państwem członkowskim
Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, będącej stroną konwencji, ta druga
umawiająca się strona skieruje wniosek o arbitraż zarówno do państwa
członkowskiego, jak i do Wspólnoty, które wspólnie powiadomią tę stronę, w ciągu
dwu miesięcy od otrzymania wniosku, czy państwo członkowskie lub Wspólnota albo
państwo członkowskie i Wspólnota razem będą stroną w sporze. W razie braku
takiego powiadomienia państwo członkowskie i Wspólnota będą traktowane jako
jedna i ta sama strona w sporze podczas wykonywania postanowień rządzących
ustanowieniem i procedurą trybunału arbitrażowego. Odnosi się to także do
przypadku, kiedy państwo członkowskie i Wspólnota wystąpią wspólnie jako strona
w sporze.
4. Trybunał arbitrażowy ustali własny regulamin. Decyzje trybunału
arbitrażowego będą podejmowane większością głosów. Jego orzeczenia będą
ostateczne i wiążące.
5. Każda strona w sporze poniesie koszty powołania
arbitra mianowanego przez siebie, a obie strony sporu będą ponosić w równym
stopniu koszty powołania trzeciego arbitra, jak też inne koszty związane z
arbitrażem.
Rozdział IX
Postanowienia końcowe
Artykuł 19
1. Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu dla państw
członkowskich Rady Europy i państw nie będących jej członkami, które
uczestniczyły w jej opracowaniu, oraz dla Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej.
Do dnia wejścia w życie niniejszej konwencji jest ona również otwarta do
podpisu dla każdego innego państwa, zaproszonego do jej podpisania przez Komitet
Ministrów.
Niniejsza konwencja będzie podlegała ratyfikacji, przyjęciu lub
zatwierdzeniu. Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia zostaną
złożone Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.
2. Niniejsza konwencja wchodzi
w życie pierwszego dnia miesiąca po upływie trzech miesięcy od dnia, w którym
pięć państw, w tym co najmniej cztery państwa członkowskie Rady Europy, wyrażą
swoją zgodę na związanie się niniejszą konwencją, zgodnie z postanowieniami
ustępu poprzedzającego.
3. W stosunku do każdego państwa-sygnatariusza lub
Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, które w późniejszym czasie wyrażą swą zgodę
na związanie się niniejszą konwencją, wchodzi ona w życie w pierwszym dniu
miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od daty złożenia dokumentu
ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia.
Artykuł 20
1. Po wejściu w
życie niniejszej konwencji, Komitet Ministrów Rady Europy, po zasięgnięciu
opinii umawiających się stron, może zaprosić do przystąpienia do konwencji każde
państwo nie będące członkiem Rady, które zostało zaproszone do podpisania
zgodnie z postanowieniami art. 19 i jeszcze tego nie uczyniło, oraz każde inne
państwo nie będące członkiem Rady.
2. W odniesieniu do każdego państwa
przystępującego konwencja wchodzi w życie w pierwszym dniu miesiąca
następującego po upływie trzech miesięcy od daty złożenia dokumentu
przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.
Artykuł 21
1. Każde
państwo członkowskie przy podpisywaniu lub też składaniu swego dokumentu
ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia może określić obszar lub
obszary, do których stosuje się niniejsza konwencja.
2. Każda z umawiających
się stron, składając swój dokument ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub
przystąpienia albo też w dowolnym późniejszym czasie, może poprzez deklarację
skierowaną do Sekretarza Generalnego Rady Europy rozszerzyć zakres stosowania
niniejszej konwencji na każdy inny obszar określony w deklaracji i za którego
stosunki międzynarodowe jest odpowiedzialna lub w którego imieniu jest
upoważniona do podejmowania zobowiązań.
3. Każda deklaracja złożona na mocy
ustępu poprzedzającego może w odniesieniu do każdego obszaru wymienionego w
takiej deklaracji zostać wycofana przez powiadomienie skierowane do Sekretarza
Generalnego. Wycofanie to staje się skuteczne pierwszego dnia miesiąca po
upływie sześciu miesięcy od otrzymania powiadomienia przez Sekretarza
Generalnego.
Artykuł 22
1. Każde państwo członkowskie może przy
podpisywaniu lub składaniu swego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia,
zatwierdzenia lub przystąpienia zgłosić jedno lub więcej zastrzeżeń, odnoszących
się do niektórych gatunków wymienionych w załącznikach od I do III i/lub
niektórych gatunków wymienionych w zastrzeżeniu lub zastrzeżeniach odnoszących
się do stosowania pewnych urządzeń i metod zabijania, chwytania lub innej
eksploatacji wyliczonych w załączniku IV. Nie można składać zastrzeżeń o
charakterze ogólnym.
2. Każda z umawiających się stron, która rozszerzy
zastosowanie niniejszej konwencji na obszar wymieniony w deklaracji, o której
mowa w ust. 2 art. 21, może w stosunku do danego obszaru zgłosić jedno lub
więcej zastrzeżeń, zgodnie z postanowieniami ustępu poprzedzającego.
3. Nie
można zgłaszać żadnych innych zastrzeżeń.
4. Każda z umawiających się stron,
która zgłosiła zastrzeżenie na mocy ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, może je w
całości lub częściowo wycofać przez powiadomienie skierowane do Sekretarza
Generalnego Rady Europy. Wycofanie to będzie skuteczne od daty otrzymania
powiadomienia przez Sekretarza Generalnego.
Artykuł 23
1. Każda z
umawiających się stron może w dowolnym czasie wypowiedzieć niniejszą konwencję
przez notyfikację skierowaną do Sekretarza Generalnego Rady Europy.
2.
Wypowiedzenie to będzie skuteczne od pierwszego dnia miesiąca następującego po
upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania notyfikacji przez Sekretarza
Generalnego.
Artykuł 24
Sekretarz Generalny Rady Europy powiadomi
państwa członkowskie Rady Europy, każde państwo-sygnatariusza, Europejską
Wspólnotę Gospodarczą, jeśli będzie sygnatariuszem niniejszej konwencji, i każdą
umawiającą się stronę:
a) o każdym podpisie;
b) o złożeniu każdego
dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia;
c) o
każdej dacie wejścia w życie niniejszej konwencji, zgodnie z art. 19 i 20;
d) o wszelkich informacjach przekazanych na mocy postanowień ust. 3 art. 13;
e) o każdym raporcie sporządzonym, zgodnie z postanowieniami art. 15;
f)
o każdej poprawce lub przyjęciu nowego załącznika, zgodnie z art. 16 i 17 i o
dacie, kiedy poprawka lub nowy załącznik wejdą w życie;
g) o każdej
deklaracji podejmowanej na mocy postanowień ust. 2 i 3 art. 21;
h) o każdym
zastrzeżeniu zgłoszonym na mocy postanowień ust. 1 i 2 art. 22;
i) o
wycofaniu każdego zastrzeżenia uczynionego na mocy postanowień ust. 4 art. 22;
j) o każdej notyfikacji dokonanej na mocy art. 23 i dacie, kiedy
wypowiedzenie zaczyna obowiązywać.
NA DOWÓD TEGO NIŻEJ PODPISANI, BĘDĄC NALEŻYCIE DO TEGO UPOWAŻNIENI, PODPISALI NINIEJSZĄ KONWENCJĘ.
Sporządzono w Bernie dnia 19 września 1979 roku, w językach angielskim i
francuskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, w jednym egzemplarzu,
który zostanie złożony w archiwach Rady Europy. Sekretarz Generalny Rady Europy
przekaże uwierzytelnione odpisy każdemu państwu członkowskiemu Rady Europy,
każdemu państwu- sygnatariuszowi, Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej, jeśli
będzie ona sygnatariuszem, i każdemu państwu zaproszonemu do podpisania
niniejszej konwencji lub do przystąpienia do niej.
[Główny tekst] [Zał. 1] [Zał. 2] [Zał. 3] [Zał. 4] [Ratyfikacja przez Polskę] [Sprostowanie błędnego tłumaczenia] [Strona główna serwisu prawnego] [Strona główna LKP]