topole uprawne
Szybko rosnące, duże drzewa, uprawiane ze względu na swój przyrost i produkcje drewna lub walory dekoracyjne. Zwłaszcza w latach 70-tych masowo rozpowszechniane w krajobrazie rolniczym (aleje, zadrzewienia) i leśnym (plantacje topolowe). Oczekiwania gospodarcze związane z topolami zawiodły - ich drewno, mimo że produkują go dużo - jest kiepskiej jakości, a jako drzewa alejowe topole nie sprawdzają się ze względu na kruchość ich gałęzi. Mimo to są jednak częstymi elementami krajobrazu.
W skomplikowanym roju gatunków, mieszańców, odmian i kultywarów topól uprawnych wyróżnić można podstawowe grupy:
- topola późna (Populus ´
canadensis 'Serotina') - duże drzewo podobne do rodzimej topoli czarnej, o grubo spękanej korowinie. i trójkątnych liściach Dorasta szybko do 2 metrów obwodu. takie olbrzymie topole rosną w wielu osadach Polany Drawieńskiej, miedzy innymi w Sieniawie, Drawnie i Barnimiu.
- topola włoska (Populus nigra 'Italica') - powszechnie znana topola o kolumnowym pokroju. Została wyhodowana w Lombardii (Włochy) na przełomie XVII i XVIII wieku, potem została rozpowszechniona w całej Europie jako drzewo ozdobne.
- topole plantacyjne - różne kultywary topól, najczęściej o jajowatych, eliptycznych lub szeroko lancetowatych, lekko skórzastych liściach, sadzone w formie plantacji w lasach lub na nieużytkowanych łąkach, np. masowo w dolinie Dolnej Drawy na pd. od Starego Osieczna. Zapuszczone plantacje, zniszczone przez szkodniki, są obecnie powoli przebudowywane na bardziej naturalne lasy łęgowe.
