sosna (Pinus sylvestris)
Najpospolitsze drzewo Puszczy Drawskiej i w ogóle lasów Polski. Powszechnie znane, okazałe drzewo iglaste o szarozielonych igłach, zebranych po dwie w pęczku. Młoda korowina, pokrywająca konary i górną partię pnia ma oryginalną, pomarańczowa barwę. Gruba, stara kora dolnych części pni jest czerwonobrązowa, płytkowo łuszcząca się. Dojrzewające dopiero po dwóch latach od chwili zapylenia szyszki są matowe, brunatnoszare, z różnego kształtu tarczkami na łuskach.
Po igliwiu sosny praktycy szacują stan zanieczyszczenia powietrza tlenkami azotu i siarki. Zdrowe igły żyją na gałązce 3-4 lata, jeżeli więc sosna ma 3-4 najmłodsze międzywęźla pokryte igłami, to znaczy że rośnie w zdrowym środowisku. W Polsce sytuacje takie należą jednak do wyjątkowych, w Puszczy Drawskiej zdarzają się częściej.
Sosna jest gatunkiem o wysokiej jakości technicznej drewna, łatwego do dalszego przerobu. stosunkowo prosta jest też jej uprawa: sosna daje się bez większych problemów hodować z nasion i wysadzać na otwartych powierzchniach pozrębowych.
Do niedawna z sosen przed ich wycięciem pozyskiwano również żywicę, przetwarzaną następnie na terpentynę i kalafonię. Specjalny system nacięć w tkance drzewa zmuszał je do wydzielania żywicy, która spływała do podwieszonych naczyń. Żywicowanie sosny było trudna sztuką, jednym z elementów gospodarki leśnej. Pamiątką zarzuconego dziś żywicowania są spotykane w lasach drzewa ze starymi spałami.
Liczne zalety techniczne sprawiają, że uprawa sosny przynosi największy dochód z jednostki powierzchni. XIX-wieczne leśnictwo, oparte na teorii maksymalizacji renty gruntowej, w konsekwencji tego faktu dążyło skutecznie do uprawy sosny na jak największych powierzchniach. Lasy bukowe i dębowo-bukowe zamieniono w rezultacie na sztuczne drzewostany sosnowe. Dziś zjawisko to oceniane jest jako bardzo niekorzystne dla przyrody. Mimo licznych deklaracji, sytuacja ta po dziś dzień uległa tylko częściowej zmianie: nawet na gruntach porolnych zalesianych przez park narodowy w latach 90-tych posadzono uprawy sosnowe.
W warunkach naturalnych sosna tworzy zdominowane przez siebie lasy - tzw. bory sosnowe - tylko na najuboższych siedliskach, których nie ma w Puszczy Drawskiej więcej niż kilkanaście procent. W wyniku sadzenia tego gatunku "sztuczne bory sosnowe", które zajęły miejsce ubogich dąbrów i buczyn, zajmują prawie 90% powierzchni Puszczy. Również domieszkowy udział sosny w lasach bukowych i dębowych jest wynikiem posadzenia jej tam przez leśników.
Mimo tak niekorzystnej roli, jaką odegrała sosna w przekształcaniu przyrody Puszczy Drawskiej przez człowieka, nie można odmówić temu drzewu ani piękna, ani walorów przyrodniczych. Stare, ponad 120-letnie drzewostany sosnowe ujmują swym monumentalizmem, a przy tym są miejscem gnieżdżenia się cennych gatunków ptaków: budujących gniazda na drzewach bielika i rybołowa oraz gnieżdżących się w dziuplach gągoła i nurogęsi. Stare sosny, szczególnie liczne w dolinie Korytnicy, odznaczają się niezwykle malowniczym pokrojem. Sosna jest wreszcie drzewem, którego szarozielone barwy nadają ton całemu współczesnemu krajobrazowi leśnemu Puszczy, a rytm sosnowych upraw, młodników, drągowin i drzewostanów, mimo że sztuczny, ma swój niepowtarzalny urok.