olsza szara (Alnus incana)
Niewielkie drzewo lub krzew, blisko spokrewniony z olszą czarną, ale o szaro omszonych, nielepkich gałązkach, szyszeczkach niemal siedzących na gałązkach i liściach zaostrzonych na czubku. Jest gatunkiem o tzw. borealno-górskim typie zasięgu, to znaczy występuje w zasadzie w górach i na Północy. W Puszczy Drawskiej, jak i na całym Pomorzu, naturalnie występuje na wysiękach i źródliskach, tworząc niewielkie laski. Tworzy także mieszańce z olszą czarną, może też występować razem z nią w dolinach rzek. W ciągu ostatnich kilkunastu lat leśnicy rozprzestrzenili ten gatunek na zupełnie nietypowych siedliskach: w suchych młodnikach sosnowych, sadząc go tam dla wzbogacenia gleby w azot (olsza szara, podobnie jak czarna, żyje w symbiozie z bakteriami azotowymi). W takich warunkach olsza dożywa zwykle kilkunastu lat i obumiera.
Największe skupienia olszy szarej znajdują się w dolinie Płocicznej na wysokości Krępy Krajeńskiej, nad jeziorem Tuczno w Tucznie oraz w okolicy Pustelni. Wszystkie te stanowiska są związane ze źródliskami.