dąb czerwony (Quercus rubra)
Drzewo pochodzenia północnoamerykańskiego, pochodzące z pd.-wsch. części tego kontynentu, gdzie jest składnikiem wielogatunkowych lasów liściastych. Od rodzimych, europejskich dębów różni się liśćmi o ostro zakończonych klapach i "pękatymi", krótkimi a szerokimi żołędziami. gatunek ten został sprowadzony do Europy już w 1691 r., od początku XIX był wprowadzany do lasów. Chociaż próby jego uprawy nie przyniosły oczekiwanych rezultatów - jeśli chodzi o produkcję drewna okazał się mniej wydajny od rodzimych gatunków - dąb czerwony zdobył sobie trwałe miejsce w praktyce leśnej dzięki swym niewielkim wymaganiom co do żyzności siedliska: zalecano wprowadzanie go jako domieszki do upraw sosnowych. Jeszcze dziś, choć coraz bardziej odchodzi się od stosowania w praktyce leśnej gatunków obcego pochodzenia, dąb czerwony bywa w tej roli stosowany. Szczególnie dużo jest go np. w borach nadleśnictwa Krzyż
Jesienią liście dębu czerwonego przyjmują nie spotykaną u drzew krajowych gamę kolorów - od żółtego do ciemnoczerwonego. Barwna gra kolorów liści pojedynczych drzew urozmaica i ożywia krajobraz leśny. Ze względu na swe jesienne piękno drzewo to było także sadzone w miejscowościach, w parkach i w założeniach alejowych (np. aleja Dłusko - Szczuczarz)