brzoza (Betula pendula)
Wszędobylskie i powszechnie znane drzewo o białej korze. Mówiąc lub myśląc "brzoza" wyobrażamy sobie jednak brzozę brodawkowatą - a to tylko jeden z czterech występujących w Puszczy Drawskiej gatunków brzóz.. Oprócz niej jeszcze tylko brzoza omszona zmieściłaby się w potocznym wyobrażeniu brzozy, dwa pozostałe gatunki - brzoza niska i brzoza żółta - są do niego zupełnie niepodobne.
Brzoza brodawkowata (Betula pendula = Betula verrucosa), zwana tez brzozą zwisłą, ma gałązki nie owłosione, a pokryte gruzełkowatymi brodawkami. Młode gałązki zwisają ku dołowi, przy czym cecha ta zaznacza się w różnym stopniu u różnych osobników drzew, aż do form "płaczących" włącznie.
Brzoza brodawkowata jest drzewem dorastającym w sprzyjających warunkach do 30m wysokości i 100 cm grubości, rzadko dożywającym wieku przekraczającego 100 lat.
Brzoza należy do tak zwanych gatunków pionierskich. Jej lekkie, obficie produkowane owocki wiatr roznosi na duże odległości. W rezultacie brzoza jako pierwszy gatunek drzewa pojawia się na odkrytych przestrzeniach (zręby, porzucone pola) i szybko je opanowuje. Takie gęste, samorzutnie powstałe zapusty brzozowe można spotkać np. na porzuconych polach Zatomia.
Dla niektórych części Puszczy Drawskiej (np. dla Czarnych Gajów k. Drawna) charakterystyczne są śródleśne aleje brzozowe, to jest rzędy starych brzóz sadzonych przy drogach leśnych. Dodają one uroku i różnorodności krajobrazowi Puszczy.
Bory koło Nowej Korytnicy i Sitnicy przecięte są szerokimi, pochodzącymi jeszcze z ubiegłego wieku pasami przeciwpożarowymi. Pasy te współcześnie zostały zalesione właśnie brzozą.
Brzoza jest drzewem, któremu lasy Puszczy zawdzięczają znaczną część zmienności swej kolorystycznej szaty. Młoda, majowa zieleń rozwijających się brzozowych listków oraz ich jesienne żółcie mają swój niepowtarzalny urok.
Brzozowe laski przyciągają tez jesienią grzybiarzy, tu bowiem - oprócz innych gatunków grzybów - znaleźć można czerwone koźlaki, żyjące w symbiozie wyłącznie z brzozami.