Dolina Leniwej Obry została uregulowana już w XVIII wieku. Jednak pozostało tu jeszcze wiele interesujących przyrodniczo fragmentów. Niektóre części doliny uległy też spontanicznej renaturyzacji w wyniku zaprzestania użytkowania rolniczego. Do wyjątkowych należą przede wszystkim ekosystemy łąkowe. Ich szczególne walory przyrodnicze wynikają między innymi z warunków siedliskowych, a w szczególności obficie występującego miejscami węglanu wapnia. W przeszłości znaczną część doliny prawdopodobnie zajmowały zbiorniki wodne, które stopniowo wypełnione zostały osadami jeziornymi - głównie kredą jeziorną. W kolejnym etapie sukcesji, na osadach pojeziornych wytworzyła się warstwa torfu. W wyniku przeprowadzonych melioracji, odwodnione osady organiczne osiadły, a niewielka warstwa torfu ulegała stopniowej mineralizacji. W chwili obecnej, w wielu miejscach torf został rozłożony zupełnie, odsłaniając pokłady kredy lub inaczej wapna łąkowego. Proces ten zainicjowany przez człowieka doprowadził do olbrzymich zniszczeń wśród ekosystemów torfowiskowych stwarzając jednocześnie korzystne warunki dla występowania wapieniolubnych gatunków roślin. Dlatego też występuje tu licznie kilka gatunków storczyków (szerokolistny, krwisty, plamisty, kukawka) a także pełnik europejski, mieczyk dachówkowaty i goździk pyszny.

Przedmiot ochrony obiektu to zbiorowiska łąkowe z rzadkimi, zagrożonymi i chronionymi gatunkami roślin.

Został on "odkryty" już w roku 1995 przez zapalonego botanika - amatora - Pana Leona Wojciechowskiego. Już wówczas przy pomocy Urzędu Gminy w Szczańcu klub podjął próbę wykupienia najcenniejszych fragmentów. Udało się to jednak dopiero dzięki funduszom GEF/SGP. W przyszłości będzie to w dalszym ciągu prowadzona ekstensywna gospodarka uwzględnaijąca terminy koszenia optymalne dla zachowania najcenniejszych gatunków roślin Uzyskane z koszenia siano wykorzystane zostanie do karmienia zimą stada owiec, które hodowanych w Stacji Klubu w Owczarach.

Literatura: