home home page
tytul: Od czego zależy, że budynek jest energooszczędny?tytul: Energochłonność budynku a rozwiązania architektonicznetytul: Lokalizacja budynku.tytul: Usytuowanie budynku względem stron światatytul: Rozmieszczenie pomieszczeńtytul: Geometria budynkutytul: Ekonomicznie uzasadniona grubość izolacji cieplnejtytul: Kryteria oceny energetycznej ścian

4.3 Izolacyjność termiczna ścian

opublikowano 10 września 2013

Wymagania izolacyjności termicznej ścian zmieniały się wielokrotnie. Do końca lat 70 nie stosowano izolacji termicznej ścian. Wykonywane były głównie z cegły pełnej, dziurawki, pustaków szczelinowych lub w technologii wielkopłytowej lub wielkoblokowej, gdzie stosowano w ścianach osłonowych izolację termiczną ze styropiany. W latach 80. uważano, że przegroda jest bardzo dobrze izolowana, gdy jest ocieplona wełną mineralną lub styropianem o grubości od 2 do 4 cm. W tym czasie budowano mury wielowarstwowe oraz jednowarstwowe z pustaków MAX lub z cegły pełnej i dziurawki z pustką powietrzną.  W talach 90-tych  wymagania w zakresie izolacyjności termicznej uległy dalszemu zaostrzeniu. Za optymalne uznawano wtedy ocieplenie materiałem termoizolacyjnym o grubości 5 - 10 cm. Następnie pod koniec lat 90-tych wraz z wymaganiami stawianymi w Ustawie termomodernizacyjnej izolacyjność ścian została ponownie zaostrzona. Grubość izolacji wzrosła do grubości 12 cm izolacji termicznej. Według zawartych w niej wytycznych minimalna wartość współczynnika przenikania ciepła ścian powinna wynosić U = 0,25 W/(m2·K). Dodatkowo wprowadzono konieczność optymalizacji izolacji termicznej, w wyniku czego nierzadko jej grubość znacznie przekraczała 10 cm. Najczęściej wynosiła ona 14 cm, ale zdarzało się również, że stosowano 18-centymetrowe grubości styropianu lub wełny minaralnej. Współczynnik przenikania ciepła ściany wynosił wówczas nawet U = 0,2 W/(m2·K). Dziś standardem są ściany izolowane materiałem termoizolacyjnym gr. 15 cm do 20 cm.
Zobacz tabelę Tab. 14.1. pn. Zmiany izolacyjności termicznej U ścian po II wojnie światowej

Rewolucją w myśleniu inżynierskim było wprowadzenie analiz opłacalności ekonomicznej, które wyzwoliły myśl projektową od zasady spełniania minimalnych wymagań prawnych. Opracowano bardziej złożone modele analiz ekonomiczno-technicznych, które umożliwiły uwzględnianie takich czynników, jak: inflacja, wzrost cen nośników energii, okres korzystania z efektów podwyższonej izolacji. W wyniku wprowadzenia tych nowoczesnych metod analizy optymalna grubość izolacji znacznie wzrosła.

Na wykresie Wyk. 14.1. i Wyk. 14.2. przedstawiono straty ciepła przez przegrody w typowych budynkach z lat 70., natomiast na wykresie Wyk. 14.3. i Wyk. 14.4. – straty w budynkach spełniających obecne wymagania w zakresie izolacyjności termicznej. Miejsca, przez które następują straty ciepła w budynkach źle izolowanych, pokazano na termogramie Trm. 14.1. , Trm. 14.2. Dla porównania na termogramie Trm. 14.3. przedstawiono rozkład temperatur w budynku pasywnym. 

Sposoby ocieplania ścian
Ściany zewnętrzne można wykonać w konstrukcji:
jednowarstwowej np. z gazobetonu lub pustaków poryzowanych (Rys. 14.1. - a),
ściany dwuwarstwowe (Rys. 14.1. -b),
ściana szkieletowa (Rys. 14.1. - c),
ściany wielowarstwowe (Rys. 14.2.) ,

Aktualnie najpopularniejszą konstrukcją ścian jest układ dwuwarstwowy. Ocieplenie wykonywane jest  styropianem lub wełną mineralną (Rys. 14.2. i Rys. 14.3.Rys. 14.4. ).

imgstopka
link terra